Niet al mijn reizen hebben een happy end!

Lieve allemaal,

Allereerst mijn excuses voor de tijd dat ik mijn blog heb verwaarloosd! Heel ReisMee was uit de lucht en daarbij had ik, zoals de meesten van jullie weten door mijn ziekzijn, geen mogelijkheid om de blog te updaten. Inmiddels doet ReisMee het weer en heb ik al mijn verhalen gelukkig terug alleen zijn al jullie reacties verdwenen :( Dus graag heleboel uitgebreide reacties onder dit blogverhaal!!!

Woensdag 25 juni
Vandaag zijn we naar Puerto Princessa gevlogen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we niet direct naar het eilandje Coron konden gaan, aangezien de desbetreffende boot maar een keer per week gaat. We besloten daarom de bus naar El Nido te nemen, het mooiste deel van de Filipijnen! Rafke sluit zich trouwens deze week bij ons aan :) . Onderweg regende het continu; het is nu regenseizoen. Desalniettemin vind ik Palawan prachtig! Zo groen, heel anders dan de eilanden die we eerder hebben bezocht. Onderweg ook gezellig gepraat met de andere backpackers. En lize heeft tegen me aangeslapen, fijn dat ze niet wagenziek werd! Eenmaal in El Nido checkten we in bij een goedkoop maar prima hostel; Together Pension. Waarna we aan het strand gingen eten. Wat een heerlijke laidback sfeer; matjes en kussens en fakkels op het strand én live Reggae muziek <3. Daar kan ik wel aan wennen!!

Donderdag 26 juni
Eigenlijk zouden we vanochtend met de andere backpackers gaan eilandhoppen, maar het regende ontzettend hard, dus wij zijn niet gegaan. We hebben de hele dag etend, lezend en slapend doorgebracht haha. (smiddags heeeeerlijke echte yoghurt gegeten!) En 's avonds hebben we wederom aan het strand gegeten. Daar heb ik oon de eilandhoptour geregeld voor morgen, in de hoop op mooi weer. We baalden wel echt van het weer hoor. Zeker aangezien alle activiteiten op Palawan/El Nido gericht zijn op het buiten leven. Maarja, het is zoals het is.
's Avonds hebben we alle drie een massage genomen. Mijn vrouwtje was 1.35m en had totaal geen kracht in haar handjes, dus dat was wel jammer. Toch lekker rozig in slaap gevallen.

Vrijdag 27 juni
Vanochtend scheen de zon!! Dan ziet alles er toch een heel stuk mooier uit :D Na een lekker ontbijt zijn we aan boord gestapt om te gaan eilandhoppen. Wat ontzettend gave rotsen en prachtige kleuren zee en wat ontelbaar veel eilandjes. Wauw! Big Lagoon, Small Lagoon, Blue and Green. De ene nog mooier dan de andere. We lunchten op een prachtig verlaten strandje (lekkere verse vis, salade en fruit). Toen begon het echter heel hard te regenen en te waaien, waardoor het heel koud werd. Na de laatste twee stops zijn we gauw terug gevaren. Bibberen kwamen we terug bij ons hostel. Gauw gedoucht en een siesta gehouden. Na het avondeten zijn we wederom een drankje gaan doen aan het strand samen met de andere backpackers. Dat was erg gezellig. Veel gelachen en lekker gekletst.

Zaterdag 28 juni
(*&^%$$%*(^&###!@%%&*&****((((%$$#@!

De woorden die ik in mijn reisdagboek heb geschreven zal ik hier maar niet typen, maar ik kan jullie verzekeren dat ze niet heel mooi waren. Vannacht werd ik wakker door een extrece acute pijn rechts onder in mijn buik... Ik kon me totaal geen houding aannemen en verging van de pijn. Dat was foute boel, dat wist ik zeker. Daarop lieten de meiden de eigenaresse van het pension een dokter bellen. Toen hij eindelijk aan kwam kakken vroeg hij eerst op 10.000 peso voordat hij me uberhaupt iets van hulp bood. (ik had gelukkig heel veel cash geld, omdat ik al ergens het vermoede had dat dat een keer van pas zou komen). Stom corrupt land. Maargoed hij vermoedde een acute blinde darm ontsteking en wilde een infuus plaatsen. Ik heb al moeilijke vaten en de stress deed ze weinig goed. Hij prikte vier keer mis, was de helft van zijn spullen vergeten en toen was ik er klaar mee. Ik crepeerde van de pijn en dat geklooi aan mijn lichaam was de druppel. Dus toch maar de pijnmedicatie per os genomen. De dok bracht me naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis; 6 uur verderop... Over onverharde wegen en dat met die pijn. Verschrikkelijk. Wat een hel.
Eenmaal op de spoedeisende hulp was er gelukkig wel een fatsoenlijke dokter die mij rustig uitlegde wat er ging gebeuren. Ik kreeg allerlei onderzoeken en daarna zou de behandeling worden bepaald. Ik bleek inderdaad een acute blinde darm ontsteking te hebben en met spoed geopereerd te moeten worden.
Daar lag ik dan, doodziek aan de andere kant van de wereld. En ik moest kiezen tussen twee kwamen; of in dit ziekenhuis geopereerd worden, terwijl het net zo vies en slecht is als het ziekenhuis waar ik al die tijd stage heb gelopen. Dus met alle risico's van infecties en andere complicaties. Of wachten tot het echt fout gaat. Ik wist het echt niet meer...
Toen papa en mama gebeld. Zij reageerden gelukkig heel rustig, praktisch. En godzijdank heeft de alarmcentrale van mijn verzekering een evacuatievlucht naar manilla geregeld!! De nacht was killing, vooral omdat ik panisch werd van alle luchtbellen in het infuus, dat tevens subcutaan liep en de helse pijn. Godzijdank waren Maartje en Terra op dat moment ook in Puerto Princessa, zodat Lize en Rafke wat rust konden nemen. Want zij waren ook behoorlijk van slag.

Zondag 29 juni
Vanochtend per ambulance naar het vliegveld gebracht en daar met een mini evacuatie vliegtuigje naar manilla gevlogen. In dat vliegtuigje werd ik rustiger, want er waren 2 goede artsen en al het nodig medische apparatuur bij mij. Zij gaven mij pijnmedicatie en medicatie tegen de misselijkheid, waardoor de vlucht zo goed mogelijk verliep.
Eenmaal in manilla werd ik met een ambulance naar St. Lukes gebracht; het beste en duurste prive ziekenhuis van heel de filipijnen. Het kwam gelijk super professioneel over; iedereen sprak engels en het was er schoon~!

De chirurg dr. Samson legde mij de procedure vd operatie uit en niet veel later werd ik naar de OK gebracht. Ik was wel nerveus, maar had er nu ook vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik kwam pas om 23u bij en ondanks dat de operatie gecompliceerder was geweest dan verwacht, doordat ik allergisch bleek voor bepaalde medicatie, heb ik er helemaal niets van mee gekregen.

Maandag 30 juni
Ondanks hevige pijn, subcutaan lopende infusen en misselijkheid, was ik ontzettend opgelucht. Het ergste was achter de rug. In de dagen die hierop volgende had ik pijn, was ik doodmoe, misselijk en ontwikkelde ik flebitis en vermoedelijk een lactose intolerantie. Maar ik was ook ontzettend blij met mijn eerste vaste voedsel, met de paar meters extra die ik per dag kon lopen, genoot ik intens van tandenpoetsen en mijn allereerste douche. Naast alle lieve dokters en verpleegkundigen die mij dagelijks hielpen om de dag weer door te komen.

Naar mate het steeds beter ging werd ik ook ongeduldiger. Ik vond het frustrerend om zo langzaam te herstellen. En het besef kwam dat ik mijn reis niet af zou kunnen maken. Dat ik naar huis zou moeten om daar goed te kunnen herstellen en dus niet naar Borneo en Brunei zou gaan....

Vrijdag 4 juli
Vandaag had ik een baaldag. Ik lag nog steeds in het ziekenhuis en slaap slecht door de nurses die vitale functies komen meten en medicatie verstrekken. Daarnaast was er nogal veel gedoe met de verzekering omtrent mijn terugreis en het vergoeden van de medische en andere kosten. Alsof ik niet wat anders aan mijn hoofd heb nu!
Ik heb nog nooit tijdens een reis naar huis gewild, maar nu wilde ik niets liever. Ik was er echt helemaal klaar mee! Papa heeft toen zelf voor ons de terugvlucht geboekt; direct manilla - amsterdam, business class zodat ik kon liggen tijdens de 17 uur durende vlucht. Wat een opluchting was dat zeg!!!! En dan regelen we het later wel met mijn reisverzekering.

Dus maandagochtend ben ik, na toch een zware reis, goed op Schiphol aangekomen. Een daar ontzettend warm ontvangen door familie en vrienden. Ondanks dat het absoluut geen happy end is van mijn reis, ben ik toch ongelooflijk dankbaar dat ik veilig, (redelijk) gezond en wel weer thuis ben gekomen!!! En ondanks een vervelend einde heb ik toch een super mooie tijd gehad, veel gedaan en veel geleerd! Een van de belangrijkte dingen die ik heb geleerd is:Hoe onafhankelijk ik ook ben en ookal kan ik (bijna) alles zelf, het is soms zo ontzettend fijn als je het niet alleen hoeft te doen :) En daarbij heb ik nu natuurlijk weer een excuus om opnieuw op reis te willen; Borneo en Brunei wachten nog op mij hahaha :D

Heel veel liefs en dankjulliewel voor alle support!
Charlotte


PS: De foto's staan inmiddels ook online op mijn blog

Bohol in een notendop

Lieve allemaal,

Allereerst mijn excuses voor de tijd dat ik mijn blog heb verwaarloosd! Heel ReisMee was uit de lucht en daarbij had ik, zoals de meesten van jullie weten door mijn ziekzijn, geen mogelijkheid om de blog te updaten. Inmiddels doet ReisMee het weer en heb ik al mijn verhalen gelukkig terug alleen zijn al jullie reacties verdwenen :( Dus graag heleboel uitgebreide reacties onder dit en mijn volgende blogverhaal!!!

Donderdag 19 juni
Na een paar heel fijne dagen met mijn ouders, waarin ik heb mijn huisje, dorpje en werkplekken heb kunnen laten zien, was het vandaag alweer tijd om afscheid van hen te nemen. Na hun geweldige reis vlogen zij terug naar NL en vlogen Lize en ik door naar het eiland Cebu. De vlucht verliep prima en eenmaal in Cebu City haasten wij ons naar de laatste boot richting Bohol. Die we met 5 minuten speling haalden! Na ruim twee uur varen namen we in de haven van Tagbilaran een taxi naar het schiereiland Panglao, bij Alona Beach. We deelden een taxi met een aardig Engels meisje en lieten ons bij het eerste beste hotel afzetten. En afgezet werden we! De kamer was duur, de service en het eten slecht. Maar aangezien onze taxichauffeur en al gauw tussenuit was geknepen en het al laat was hadden we niet veel andere keus dan hier overnachten.
Ik heb trouwens al een tijdje veel diarree en dat wordt nu toch wel vermoeiend.. Papa en mama zeiden al dat ik een smal bekkie had gekregen, maar met de vele kilo's drop die ze voor mij hebben meegenomen komt dat vast weer helemaal goed!

Vrijdag 20 juni
Vanochtend op tijd opgestaan en na het ontbijt de dag op het prachtige strand en in het heerlijke water doorgebracht. Lize gaf een paar lokale meisjes nog zwemles, een erg leuk gezicht! Rond 12u namen we een taxi terug naar Tagbilaran van waar we de bus naar Anda namen. Een mooiere strandplaats van waaruit we bovendien naar de veelbelovende Chocolat Hills, rijstterrassen en cave pools zouden gaan. Na even zoeken besloten we in te checken bij Anda Lodge, heel klein, basis maar met een heel behulpzame eigenaar en goedkoop. Daarbij konden we gebruik maken van de faciliteiten van Anda de Baracay Resort, dat prachtig is, lekker eten en wifi heeft. Ideaal dus :). We hebben voor morgen scooters geregeld en na een welkome douche zijn we op tijd gaan slapen.

Zaterdag 21 juni
Vanochtend bleken de scooters schakelmotoren en dat leek ons niet verantwoord gezien onze beperkte rijervaring. Dus we besloten de motors met drivers te huren om naar de Chocolat Hills te gaan. 3 uur lang gereden en dat was heerlijk! Prachtig landschap en rijstterrassen in alle mogelijke kleuren groen! Bohol is opvallend rijd ik vergelijking met de andere gebieden van de Filipijnen. Er staan veel grote stenen huizen en de wegen zijn verrassend goed. Toen we bij de Chocolat Hills aankwamen vond Lize het lijken op het Teletubbie landschap haha en daar had het wel wat van weg ja! Het zijn ruim 200 heuvels van gelijk formaat die in het droge seizoen bruin kleuren (vermoedelijk zijn ze ontstaan doordat het vroeger onder water koraal bergen waren). We mooi opzich, maar niet bepaald spectaculair. Wat wel ontzettend leuk was, was dat we de andere vier meiden (Rafke, Fatiha, Maartje en Terra) tegen kwamen! Dus we hadden een heuse reunie van de Six Girls op de Chocolat Hills :D . We lunchten samen en namen wederom afscheid. Lize en ik gingen weer per motor terug naar Anda.
's Avonds trad er een leuke band op bij Anda de Boracay. Onder het genot van een Pina Colada leuk gekletst met een ervaren, maffe reiziger. Goede reistips over en weer kunnen uitwisselen, dus dat is altijd leuk :)

Zondag 22 juni
Vanochtend wilden we de cave pools en de watervallen bezoeken. Dus stapten we weer achterop de mots. De cavepools bleken klein en griezeling dus we hebben er niet in gezwommen. De weg naar de zogenaamde watervallen was heel hobbelig, zanderig, steil en nat. Dus we hebben meer gelopen dan gereden. Het uitzicht op de ontelbaar vele palmbomen en de zee was wel prachtig. De beloofde watervallen stelden drie keer niks voor; een inimini stroompje over een rots. Maar het zwembad erbij was heerlijk koel.
's Middags toen de zon doorbrak zijn we gauw naar het strand gegaan, waarna we uitcheckten en de bus terug naar Tagbilaran pakten. Het reizen met het openbaar vervoer hier duurt misschien wel lang maar het gaat prima!
Eenmaal in Tagbilaran bracht een aardige tricycle driver ons naar Douglas Pension Extended waar we ontzettend hartelijk werden ontvangen door lieve meisjes. We kregen een kamen met airco, wifi en een warme douche voor 800 peso (7 euro pp). Ideaal. Daarnaast regelde de tricycle driver twee echte scooters voor ons, voor morgen. 's Avonds lekker pizza gegeten en vervolgens naar de bios gegaan. Dat was super leuk!!! Ontzettend veel gelachen om de westerse comedy "22 Jumpstreet". en het was stiekem best wel fijn om ons even in de westerse wereld weer te wanen :).

Maandag 23 Juni
Vanochtend kreeg ik een spoedcursusje scooterrijden van Lize, waarna we naar de wederom veelbelovende Tarsiermonkeys zijn gereden. Wederom was de rijd ernaar toe mooier en leuker dan de bestemming. Tja KLM zei het niets voor niets; it's not the destination but the journey that makes it worthwile ;).
De tarsiermonkeys zijn kleine monstertjes, hoog en passief in de boom. Daarna reden we verder naar Cortes om de Firefly tour te regelen. Haha we hebben nog nooit zo vaak op een dag de weg gevraagd XD. Maar uiteindelijk kwamen we er. We lunchten bij een geweldige bakker die het allerlekkerste bruine brood van de Filipijnen had <3 Na een siesta scooterden we naar het startpunt van de firefly tour. We gingen kayakken tussen de mangroves op zoek naar vuurvliegjes.. Onderweg zagen we een brug die volledig verwoest was door de aardbeving. Eigenlijk is het best bizar hoe gelukkig de filipinos lijken ondanks al het extreme natuurlgeweld waar ze dagelijks mee kampen. Daar kunnen wij klagende Nederlanders nog wat van leren!
Maargoed, de vuurvliegjes :P. Die stelden niet veel voor. De sterrenhemel daarentegen was ontzettend indrukwekkend. Wauw. Ook nog vallende sterren gezien. En daarbij hadden Lize en ik heel veel lol om flauwe humor! (dat nu niet meer grappig is als ik het probeer uit te leggen =P).
Na een welkome douche zijn we naar Panglao, Alona Beach, gescooterd om daar samen met de andere meiden WK NL-Chili te kijken. Dat was gezellig, ookal was de wedstrijd slecht en voelde ik met niet lekker. 's Avonds total loss in slaap gevallen.

Dinsdag 24 juni
Na een beroerde nacht de scooters ingeleverd en onze spullen ingepakt. Vrijwel direct zijn we naar de haven gegaan om de boot terug naar Cebu te nemen. Ik voelde me nog steeds ziek dus dat was niet ideaal. Maar eenmaal in Cebu checkten we in bij een fijn hotel, dat ook gelijk de transfer naar het vliegveld voor morgenochtend regelde. Op tijd gaan slapen in de hoop morgen weer fit te zijn voor onze reis naar het mooiste eiland van de Filipijnen, Palawan.

Ondanks alles was Bohol leuk! De veel belovende bezienswaardigheden vielen tegen, maar het zelf rond touren maakte het alles behalve vervelend. And more is yet to come! :D

Liefs,
Charlotte

Een weekje vakantie en afscheid nemen

Lieve allemaal,

Bij deze een blog over de afgelopen week, waarin Lize en ik een weekje “op vakantie” zijn geweest, haha! Zaterdag 7 juni vertrokken we. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om te beginnen aan onze roundtrip Davao. We namen afscheid van de meiden en namen de L3 naar de busterminal in Davao. Daar bleek echter dat de bus naar Surigao (noord Mindanao) maar 2x per dag ging, in plaats van ieder uur. Dat was nogal een domper maar, maar we lieten ons niet kennen en gingen in de tussentijd even in de shoppingmall een drankje doen.
Toen opnieuw bleek dat de vertrektijd van de bus was uitgesteld besloten we de bus naar Butuan te nemen, aangezien de busreis naar Surigao ruim 10 uur zou duren. Die busreis duurde “maar” 8 uur en deze hebben we vooral slapend en muziek luisterend doorgebracht. Onderweg ook genoten van het prachtige landschap. Eenmaal in Butuan even gauw wat gegeten en bij het eerste beste hotel, na een welkome warme douche, gaan slapen.

Zondag 8 juni
Nieuwe dag, nieuwe kansen! Vanochtend op tijd opgestaan en de bus naar Surigao gepakt. Op het busstation in Butuan is de armoede trouwens wel goed merkbaar; veel zwervers op straat en opdringerige bedelaars. De busreis verliep prima, alleen hoorden we van een Filipijnse marinier in de bus dat de laatste boot naar Siargao Island om 11u zou gaan en dat we die net zouden missen… Toen we in Surigao aankwamen, bleek die marinier onze redder. Hij loodste ons naar de haven en dankzij deze beste man stapten we vijf minuten voordat de boot vertrok aan boord! Toen wij hem hartelijk bedankten zei hij; it’s my task ma’am. Lief.
Eenmaal in de haven van Siargao Island lieten we ons per motor naar Cloud 9 brengen, hét surfparadijs van de Filipijnen!!! Onderweg enorm genoten van het prachtige eiland en de relaxte laidback surfsfeerJ. We checkten in bij een basic maar prima hostel en spotten de eerste surfdudes! (ik zal er een voor je meenemen Jess haha). Na een heerlijke siesta lekker gegeten van Ocean 101, een prachtig surfresort tegenover die van ons. En ook nog een heerlijke summer cocktail gedronken en geproost op een goede eerste reisweek!

Maandag 9 juni
Vanochtend na het ontbijt gaan surfen met een lokale surfdude. Cloud 9 is dé surfspot van de Filipijnen waar ook de jaarlijkse kampioenschappen worden gehouden. Echter is het nu laagseizoen en zijn de golven een stuk lager dan normaal. Maar voor ons, als beginnende surfchicks, was dat niet erg! Lize begon. En ik klop op de rotsen om foto’s te maken. Het stuk waar lize en de surfdude lagen had weinig goede golven, waardoor Lize niet echt op het board heeft kunnen staan. Echt balen! Toen ik aan de beurt was zei ik dat ik het wilde proberen bij de hoge golven, een stuk verderop. Na wat protesteren (the waves are too high, the current too strong) kreeg ik hem toch zover. Inderdaad waren de golven en de stroming sterk, maar ik heb heerlijk kunnen surfen!! En ik kan inmiddels al redelijk goed en lang op het board blijven staan :D. Sturen daarentegen mag ik nog wel leren haha!
Dit smaakt naar meer!!!! (zie foto’s facebook!)

’s Middags nog lekker in de toren gelegen, genoten van het uitzicht op de surfers (een mafkees deed de handstand op zijn board, zo goed kan ik het nog niet hoor!) en het geluid van de Chinese zee. Heerlijk. ’s Avonds samen met een aantal zwitserse reizigers op de boulevard gegeten. Dat was lekker en gezellig!

Dinsdag 10 juni
Vanochtend voor het eerst in 3 maanden eindelijk weer eens een westers ontbijt! Goede yoghurt en bruin brood, bij Patricks Beach. Genieten!
Daarna gingen we op zoek naar parelwitte zandstranden. Dat bleek moeilijker dan verwacht, doordat er op veel plekken veel zeewier en koraal waren. Op een gegeven moment zei de motor driver dat we er waren, maar op die plek was niets. Geen weg en geen mooi strand. We besloten om zelf verder te lopen. We kwamen aan bij een expeditie Robinson strandje met mangrove, heel mooi! Alleen werd het water er niet diep genoeg om te zwemmen. Aan de overkant leek het strand wel bounty achtig en met een beetje geluk lieten we ons in een uitgeholde boomstam boot naar de overkant brengen. Echter bleek ook dat strand bezaaid met glas en koraal. Het gras lijkt dus inderdaad altijd groener aan de overkant haha! Een beetje verloren stonden we daar toen een aardig Filipijnse gezin ons aansprak (en met ons op de foto wilde natuurlijk). Zij gingen ook op zoek naar een zandstrand en we mochten met hun meerijden! Eenmaal bij dat strand bleek het wederom geen goed relax strand. Wel wat zand om op te liggen, maar irritante kinderen en kwallen in het water. Zijn we in zo’n prachtig, tropisch land, is er geen goed strand te vinden XD. Wel klom er zo’n lokal in zo’n boom om voor mij een kokosnoot te plukken :D. Dus dat maakte alles goed haha!
Het gezin had ons aangeboden om ons aan het einde van de middag terug naar Cloud 9 te brengen en dat aanbod namen we maar al te graag aan. Ik zei nog dat het slecht voor ons karma was om die motordriver te laten staan (we hadden eigk met hem afgesproken, maar het was veel te ver terug naar die plek). En niets bleek minder waar! Het gezin was even iets gaan regelen en zou om 14.30 terugkomen om ons op te halen. Nou om 16.00 waren ze er nog niet. Toen we zelf vervoer terug wilden regelen, bleek niets for hire. Stonden we daar, geen flauw idee waar we waren, laat staan hoe we terug konden komen. En natuurlijk spraken de lokals ook geen verstaanbaar Engels XD.
Uiteindelijk bleek een lokal bereid om ons voor 300 peso naar Cloud 9 te brengen. Dus dat hebben we maar gedaan. We zaten nog geen 10 min. Op de motor, toen de beste man stopte en zei “we have a problem”. Hij bleek geen driverslicense te hebben en verderop was een controlepost van de politie. Hadden wij weer XD. Dus toen maar weer overgestapt op een andere motor, die ons WEL netjes naar huis bracht. What a day, what a day!
Ondanks alles hebben we een heerlijke dag gehad, lekker in de weer geweest en veel gelachen. En we sloten af met heerlijke curry gegeten en na een fikse massage als een blok in slaap gevallenJ.

Woensdag 11 juni
Vanochtend op ons gemakje opgestaan en met die Zwitsers gaan eilandhoppen! Een van die Zwitsers werkt in IIigan, het politieke/religieuze onrustige gebied van Mindanao, als peace worker. Heel interessant om die verhalen te horen! Lekker uitgewaaid aan boord. Toen we alle kwallen in het water zagen kregen we er wel even een hard hoofd in, zeker na gisteren haha. Maar toen we bij het idyllische Naked Island aankwamen (met parelwit zandstrand en verder niets behalve azuurblauw water) waren onze zorgen gauw verdwenen! Wauw. Zo onbeschrijflijk mooi! De foto’s laten maar de helft zien van het gevoel dat ik daar kreeg. Zelfs toen mijn onderwaterhoes lek bleek en mijn camera nat was geworden, kon dat de pret niet drukken! (hij doet het nog wel maar de foto’s worden niet meer zo scherp…)
We voeren verder naar Guyam Island, wederom prachtig. Zo mooi, wauw. Hier genoten we van een heerlijke lunch met verse vis, kinilaw en ananas. De hele middag hebben Lize en ik in het heerlijke water doorgebracht en ontzettend genoten van het bounty strand, de bamboe hutjes, palmbomen en longboats. GENIETEN is echt het woord dat deze reis continu naar voren komt and I love it. Wat dat betreft leer ik hier veel meer loslaten en onbezorgd genieten.
Na een heerlijke middag sloten we af met de sunset op Dako Island. Daar werd mijn voorliefde voor kokosnoten mij bijna fataal; een kokosnoot viel letterlijk slechts 20cm van mijn hoofd uit de boom. Het engeltje op mijn schouder doet dus nog steeds goed haar werk hihiJ!
’s Avonds heerlijke saté gegeten en na al het lekkere eten en de overheerlijke shakes van de afgelopen dagen is onze nieuwe lijfspreuk: En dik zullen we worden hahahaha! Wat een prachtig relaxt surfeiland is Siargao. Heel bijzonder. We hebben uiteindelijk minder gesurft dan gepland maar we hebben echt super genoten!

Donderdag 12 juni
Vanochtend namen we de boot terug naar Surigao. Tijdens de boottocht lekker op het dek uitgewaaid en genoten van het uitzicht over de zee, de mangrove en de hutjes. Eenmaal in Surigao bleek het independence day en dat werd gevierd met herrie via krakende microfoons en niet rijdende tricycles. We namen een jeepney naar de busterminal, van waar we een van naar Butuan namen. Vandaaruit namen we een van naar Bislig (noordoosten van Mindanao). Het was een zware reis. Allereerst duurde het 6 ipv 3 uur, reed de chauffeur als een idioot over de slechte wegen en werd Lize wagenziek! Heel rot. Ondertussen maakte ik wel vrienden met een muzikant, die samen met zijn vrouw en megaschattige zoontje toevallig ook naar Bislig ging. Hij belde zijn ouders op (die gingen ze bezoeken), die op haar beurt direct voor ons een kamer in een goedkoop maar perfect hotel regelde. Zij en haar man (hij is pastoor) zijn twee jaar geleden vanaf Bohol naar Bislig verhuisd om namens de kerk de locals te helpen met de wederopbouw na Tyfoon Pablo. Heel bijzonder. Toen we uiteindelijk ’s avonds laat aankwamen werden we ook gelijk uitgenodigd om bij hen te komen eten. Ze wonen achter de kapel, tegenover ons hostel Bonsay Inn. Ideaal dus. Wat een ontzettend hartelijke, goede mensen! Dit is een prachtig voorbeeld van de Filipijnse gastvrijheid. Wauw.

Vrijdag 13 juni
Goedemorgen zonder zorgen!!
Vanochtend werd ik wakker door geklop op onze deur; ontbijt werd op bed geserveerd. Geweldig! Na het ontbijt bracht een goede vriend van de pastoor ons per motor (natuurlijk) naar Enchanted River, 40 km buiten Bislig. De beste man is momenteel werkloos en staat de komende dagen volledig tot onze beschikking, zoals hij zelf zegt. Bislig is een heel streng katholiek dorpje dus voor de rit moest er wel even gebeden worden. Prima toch!!
Onderweg ontzettend genoten van het prachtige landschap. Wat is de Filipijnen toch mooi!
Maar het was ook vrijdag de 13^e; we kregen motorpech. Op de al niet verharde, hobbelige weggetjes (waar we er gratis decubitus bijkregen). We lieten ons slepen tot een repairshopje. Waar Lize en ik besloten om ons door een andere driver naar Enchanted River te laten brengen. Onze driver zou ons daar ophalen zodra zijn moter gerepareerd was. Zo gezegd, zo gedaan. De Enchanted River is een heuse toeristische attractie voor locals. De oorsprong is niet bekend, noch de diepte. Het water is zout dus er zou een verbinding moeten zijn met de Chinese zee. Het water heeft een felblauw/groene kleur en er schijnen behoorlijke zeedieren in het diepe te zitten. De mystieke, enchanted sfeer werd wel een beetje verpest door de massa aan Filipijnse toeristen. Dat was jammer. Maar het was wel mooi en een heerlijke verkoeling om daar te zwemmen. De terugweg was wederom een spannende rit, met het losliggende grint, de kuilen en de bergen. Maar we werden goed en wel en zingend op de motor thuisgebracht (wel met zere billen haha).
Na een welkome douche en siesta zijn we ’s avonds bij een Vietnamees restaurant gaan eten, een dorp verderop. (want in Bislig is natuurlijk geen restaurant hahaXD). Daarna lekker gaan slapen.

Zaterdag 14 juni
Wederom prima geslapen en na het ontbijt op de motor gestapt. Ditkeer werden we naar de Tunyan Falls gebracht; de Niagra Falls van de Filipijnen. Na wederom een lange hobbelige weg bleek het de moeite absoluut waard te zijn. Prachtig! Hoog, wijds en midden in een semi jungle gebied. Heerlijk gezwommen en ik werd wederom gered door het engeltje op mijn schouder, toen er rotsen van de ruim 20 m hoge falls af bleken te vallen. Thank you Buddha! Daarna zijn we de steile berg opgelopen om vervolgens per motor weer naar ons hostel te worden gebracht!
Voor de lunch waren wij als ere gasten uitgenodigd bij de graduationceremony van de nieuwe pastoren. Heel bijzonder!!! Er werd natuurlijk weer vreselijk vieze lechon (hele varkens van staart tot neus) geserveerd maar gelukkig voor ons ook verse vis haha! Ik was echt onder de indruk van de warmte en eerbied waarmee wij door iedereen ontvangen en begroet werden. Het feit dat we nursen zijn en hier de locals helpen, helpt natuurlijk wel mee. Maar toch. Bijzonder!!!
Na vele malen “God bless you and will guide you along your trip” namen we afscheid.Wat een bijzondere mensen en vooral heel mooi om te zien hoe zij zich belangeloos inzetten voor de slachtoffers van de tyfoons. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken!J
Onze PA driver bracht ons naar het dorp verderop vanwaar wij de bus naar Tagum City namen. Hij wachtte ook echt totdat we vertrokken, zodat de pastoor zou weten dat we goed en wel onderweg zouden zijn. Wauw, again.
De busreis naar Tagum City verliep voorspoedig en Lize heeft lekker tegen me aan liggen slapen, terwijl ik een muziekje luisterde. Dit was de allereerste chauffeur die fatsoenlijk reed hier, dat mag ook wel eens gezegd worden, haha. Rond half 7 kwamen we aan en vonden we gauw een prima hotel. ’s Avonds lekker Pizza gegeten en na een warme douche lekker gaan slapen.

Zondag 15 juni
Vandaag konden we lekker rustig aandoen, want het was nog maar 3 uur reizen naar huis in Calinan. Vanochtend lekker gewinkeld en daarna op ons gemakje terug naar huis gegaan. Wel gek hoor om ineens weer in Calinan te zijn! Maar super leuk om de andere meiden weer te zien en bij te kletsen! Wat een bijzondere week hebben we gehad. Zo veel onbeschrijflijk mooie plekken bezocht, interessante mooie mensen ontmoet en vooral veel genoten. Salamat!

Morgen komen mijn ouders en daarna is het echt tijd om afscheid te nemen van de plek waar ik bijna 3 maanden heb gewoond, gewerkt en geleefd. De tijd is voorbij gevlogen en ondanks dat het echt niet altijd gemakkelijk was (het samenwonen met 5 meiden, eindeloze diarree, stage waarbij ik me minder nuttig voelde dan gehoopt en de heftige casussen) heb ik zo veel ervaringen opgedaan en veel geleerd. Zo heb ik de kleine verschillen die ik kan maken meer leren waarderen ipv gefrustreerd te raken omdat ik niet de hele wereld kan redden =P. En daarbij heb ik geleerd om echt te genieten van niet nuttige dingen. Waardoorik weer oplaad en me vervolgens weer volledig kan inzetten voor mijn patiënten. Verder heeft Robillo me geïnspireerd om verschil te willen maken voor mensen die dichtbij me staan en door de geloven in de goedheid in de mens en altijd hoop te houden. Dat het kleine verschil dat ik voor één iemand maak, hem/haar de kans geeft om voor iemand anders een verschil te maken, die op zijn beurt dat ook weer zal doen. Dus dat het eigenlijk wél een groot verschil maakt (ookal lijkt het soms dweilen met de kraan open). En van de Filipinos leer ik (nog meer) dankbaar te zijn voor al het goede en family oriented te zijn.
Ons afscheidsfeestje was, ondanks wat stress vooraf, super geslaagd! Iedereen was er, het eten viel goed in de smaak en er werd volop gedanst, gezongen en gelachen. Een goede manier om een mooie, waardevolle periode af te sluiten! Salamat <3 !

Gelukkig ga ik nog lang niet naar huis, dus hoef ik nog niet echt afscheid te nemen van de Filipijnen. Lize en ik gaan nog drie weken rondreizen op de Filipijnen (op de eilanden Bohol, Palawan en Luzon) en daarna nog drie weken op Borneo. Dus bereid je maar voor op nog meer lange reisverslagen haha!

Liefs,
Charlotte

Opgelicht, Heftige bevalling, saaie spoedeisende hulp en Hospital anniversary

Lieve allemaal,

Weeshuis, medical mission en Talicud

Lieve allemaal,

Rehab, stoelenrace en raften

Lieve Allemaal,

Bij deze weer een update over mijn zware leventje hier!

Maandag 12 mei
Vanochtend heb ik allereerst voor Terra slingers en ballonnen opgehangen, want vandaag werd ze 25 jaar! Dat vond ze super leuk J
Vervolgens zijn we naar de rehab gegaan en hebben we de jonge minors Engelse les gegeven. Heel leuk om te zien hoe gemotiveerd ze zijn om goed te leren spreken en schrijven. Toen we begonnen met zinnetjes zoals “I like… basketball”, kwam kleine charmeur Vince aan met het zinnetje “I like you Charlotte”. Haha en dat zegt dan een jongetje van amper 10 jaar met pretlichtjes in zijn ogen!

Daarna gingen we Terra’s verjaardags cake uitdelen en alle groepen langs. Iedere groep zong happy birthday voor Ter, vooral bij de 47 male adults maakte dat wel indruk! Daarna stuurde Noknok (vpk) ons met het smoesje dat het ging regenen naar huis, ivm Terra’s verjaardag. Toen ging het ook daadwerkelijk regenen, dus het kwam heel geloofwaardig over haha! Eenmaal thuis stond de mango ijstaart al klaar om haar te verrassen, dat was zeker gelukt! De verrassing werd des te groter toen ze erachter kwam dat we (eindelijk) bij het Nederlandse restaurant De Bonte Koe gingen eten. Super lekkere biefstuk gegeten <3 ! En het was heel gezellig en Terra voelde zich echt jarig; mission accomplished!

Dinsdag 13 mei
’s Ochtends ging de kookles op de rehab niet door ivm de regen. Dus wij hebben van de mislukte slagroom van de cake van gisteren mango float gemaakt :D. Daarna een lekkere siesta gehouden, daar kan ik wel aan wennen! ’s Middags hebben we de oudere minors Engelse les gegeven. Ook zij zijn erg gemotiveerd om te leren. Krantenmeppertje en I see, I see what you don’t see blijven ze super leuk vinden! We waren flink uitgelopen qua tijd (we komen inmiddels ook al standaard te laat, dus we zijn goed ingeburgerd, haha!). Dus de activiteit met de male adults hebben we naar morgen verplaatst.

Onze medical mission, komend weekend, naar het getroffen gebied gaat trouwens niet door, vanwege beperkte bereikbaarheid en beperkt vervoer. Dat vind ik echt heel jammer! Maar het is voor ons allemaal wel goed om een weekend rust te hebben en fatsoenlijk te slapen…

Woensdag 14 mei
Vanochtend waren we eens op tijd, voor de Filipijnse standaard dan he! Vanochtend hebben we de male adults (47 mannen) in drie groepen verdeeld. “Mijn” mannen waren allemaal erg nieuwsgierig naar wat we gingen doen. Ik had een self-awareness oefening voorbereid; iedereen kreeg 1 blaadje met twee zijdes. Aan de linker zijde moesten ze een positieve eigenschap opschrijven en aan de rechter kant een leerpunt. Het blaadje werd in de kring doorgegeven zodat iedereen van elkaar (anoniem) feedback kreeg. Daarna moesten ze van zichzelf een positief punt en een leerpunt benoemen waar ze zichzelf in herkennen en dan uitleggen hoe ze de komende drie maanden aan dat leerdoel gaan werken. Er kwamen heel veel mooie verhalen boven! Maar natuurlijk werden er ook grappen gemaakt; hij is goed in vrouwen versieren XD. Maargoed, vooral toen ik ze vroeg of ze konden vertellen hoe ze hun leerdoel willen aanpakken kon ik goed merken wie er al verder in het rehabilitatieproces zijn. Sommigen hebben klaarblijkelijk nog geen acceptatie en erkenning van hun problemen terwijl anderen juist heel direct kunnen benoemen waar ze de fout in zijn gegaan en hoe ze daaraan werken.
Om leuk af te sluiten deden we een stoelenrace; waarbij drie rijen van 15 stoelen voor elkaar werden gezet, per rij 14 mensen op de stoelen gingen staan en de lege stoel naar voor moest worden doorgegeven, om de hele groep zo per stoel zo snel mogelijk over de eindstreep te krijgen. Dat was hilarisch! Wat een chaos! Mijn team was super gemotiveerd om te winnen, en hoewel Terra’s team had gewonnen had iedereen er heel veel plezier in! Vooral omdat het totaal anders was dan de normale strikte structuur!

Bij de mannen geluncht; bamboe gegeten. Dat is best lekker ;).
’s Middags hebben we de meiden een workshop over pesten gegeven. Dat begon te theoretisch waardoor de meiden niet echt loskwamen. De meiden durfden eerst niet goed hun ervaringen te delen met de groep, terwijl ze allemaal wel veel mee te maken hebben (gehad) met pesten, afwijzing, buitensluiten, groepsdruk en een laagzelfbeeld. Pas nadat wij een aantal ervaringen deelden durfden een aantal hun verhaal te vertellen Heel mooi dat toen ook onderlinge strubbelingen naar boven kwamen. Zowel de gene die rotopmerkingen hadden gemaakt als de gene die gekwetst waren uitten zich. Heel bijzonder!
Vervolgens deden we “over de streep/over the line”. Waarbij uitspraken werden opgenoemd en als die op je van toepassing zijn, moet je over de streep stappen. (bv: wie heeft er wel eens iets stoms gedaan om bij de groep te horen?). Dan vertellen de gene die over de streep zijn gestapt om de beurt hun verhaal, terwijl de anderen met hun handen een hartje vormen als teken van liefde, acceptatie en respect. Dat pakte, ondanks de verlegen houding van sommige meiden, goed ui! Hartverwarmend om dit als groep te doen! <3
Als laatste vroegen we wie er een contract wilden tekenen waarin we allemaal beloven anderen én onszelf niet te pesten. Toen stapten we allemaal over de streep! Zelf knutselden de meiden hun contracten (ze zijn super creatief!) en wij schreven voor iedereen er een persoonlijke boodschap op.
Daarnaast werden wij verrast met een tekening met van hun allemaal een persoonlijke boodschap daarop! Super lief, mooi en hartelijk. “Thank you ate Charlotte, for alway being happy, shining and encouraging <3”.

Donderdag 15 mei
De allerlaatste dag alweer in de rehab! Afscheid nemen is nooit leuk of gemakkelijk…
Vanochtend kregen we een heuse ceremonie. Iedereen zat bij elkaar op het basketbalveld; de minors, male adults, girls, psychologie studenten, staff. En om de beurt gaven ze een showtje; er werd gedanst (zumba, dancebattles en streetdance), gezongen met gitaar en speeches gehouden om ons te bedanken. Heel bijzonder. Vooral de speech van Noknok waarin ze vertelde dat wij als een van de weinige studenten niet bang waren voor de residents en ze heel open van mens tot mens benaderden. Daarnaast deed de afwisseling van de diverse activiteiten die we hebben georganiseerd iedereen goed. Er is weer leven in de brouwerij (haha dat is misschien niet de juiste vertaling gezien de alcoholverslaving oeps!). Ons vertrouwen, aandacht en enthousiasme blijkt inspirerend te zijn geweest. Wow.

Twee residents gingen vandaag met ontslag dus die hielden hun persoonlijke afscheidsspeech. Bij een van de mannen, waarmee ik meerdere gesprekken heb gehad, heb ik oprecht het gevoel dat hij zich wel redt in de buitenwereld. Dat gun ik hem zo! Ook hebben we het zoontje van een van de meiden gezien, want die was op bezoek. Heel leuk!

Als laatste sloten wij af met een super grootschalige stoelenrace. Ik stond als spelleider met de microfoon iedereen te coachen en te motiveren. Nou dat is zeker gelukt! Wat een georganiseerde chaos! XD En wat een hilariteit, super veel gelachen! Dat was echt de ultieme manier om met zn allen af te sluiten :D.

’s Middags hebben we voor ons vertrek de meiden onze poster met de foto’s van de afgelopen weken gegeven. Daar waren ze echt heel blij mee!! Toen was het echt tijd om afscheid te nemen van de meiden en dat viel me best zwaar. Bijzondere meiden die ik de afgelopen weken echt in mijn hart heb gesloten. Na een laatste knuffel vertrokken we een beetje verdrietig om het moois dat we hebben opgebouwd achter te laten, maar ook heel dankbaar voor alle mooie momenten die ik daar heb meegemaakt reed ik in de tricycle naar huis.

’s Avonds hadden Tika, Rafke, Lize en Maarte een afscheidsfeestje van de kids van het weeshuis. (Tika is daar 3 weken dag en nacht geweest en gaat terug naar Nl). Heel mooie meerstemmige zang en vervolgens een ballonnenfeestje! Met vrolijke muziek en dancebattles. Heel leuk!! Ik heb ook wel zin om daar volgende week te werken!

Vrijdag 16 mei
Gisteravond nog gezellig met Lize onze reisplannen voor Borneo gemaakt. Kriebels!!! Vannacht was onze airco kapot, dus niet zo goed geslapen in onze persoonlijke sauna.. Samen met Lize boodschappen gedaan en wentelteefjes gebakken! Dat was een groot succes :D.
Daarna nog naar een internetcafe gegaan om aan mijn casestudy te werken en een siesta gehouden terwijl Dodo onze airco aan het vervangen was. Hij begrijpt wij dat wat dit soort dingen betreft NLs tempo gewenst is ipv Filipijns haha! Super fijn.

’s Avonds hadden we warempel eindelijk ons welkomsfeest. Want vandaag zijn ok de ROC-sportstudenten aangekomen. Daarbij was dr. Tan jarig. Een filipijns feest zonder overvloed aan eten, drank en karaoke bestaat niet. Dus het was erg gezellig. Nog zumba gedanst en veel gelachen met Amor en Oliver. Ook hebben we met dr. Robillo de medical mission naar Samal besproken!

Zaterdag 17 mei
Vandaag was geen bijzondere dag. Uitgeslapen en aan mijn casestudy gewerkt. En vervolgens weer op tijd gaan slapen, want ik voelde me niet zo lekker.

Zondag 18 mei
Vanochtend om 7 uur vertrokken naar het wild water park voor het raften. Na een korte briefing werden we naar het startpunt gebracht. Het was leuk om op het water te zijn en de omgeving was prachtig maar het raften was niet bepaald uitdagend of spannend. Dat vond ik wel jammer. Zeker omdat ze van te voren hadden gezegd dat dat het wel zou zijn.. 1x zijn Fatiha, Lize en Terra uit de boot gevallen. Ik ben er een keer uitgesprongen om iemands peddel te redden haha!

Toen de cameraman bij de lunch door had dat ik “a bit bored” was mocht ik met hem mee in zijn mini cano! En wij gingen een detour doen, haha! Een zijrivier af met meer stroomversnellingen en rotsen dan bevaarbaar water xD. Super leuk! Veel gelachen, lekker gekletst. Hij vertelde dat hij verpleegkunde studeerde maar zijn final exams niet heeft gehaald omdat hij niet genoeg geld kon betalen om de examinator om te kopen. Ook niet toen hij bij een andere universiteit zijn final exam wilde maken.. Hier is het schijnbaar normaal dat het niet uitmaakt hoeveel je leert en hoe goed je je examens maakt, als je de examinator niet weet te paaien dan ben je de pineut… Echt bizar.

Na afloop kregen we allemaal een t-shirt en een cd met de foto’s en filmpjes. Super leuk! Die komen nog op facebook! J

Liefs en tot volgende week weer!
Charlotte

Rehab, stoelenrace en raften

Lieve Allemaal,

Bij deze weer een update over mijn zware leventje hier!

Maandag 12 mei
Vanochtend heb ik allereerst voor Terra slingers en ballonnen opgehangen, want vandaag werd ze 25 jaar! Dat vond ze super leuk J
Vervolgens zijn we naar de rehab gegaan en hebben we de jonge minors Engelse les gegeven. Heel leuk om te zien hoe gemotiveerd ze zijn om goed te leren spreken en schrijven. Toen we begonnen met zinnetjes zoals “I like… basketball”, kwam kleine charmeur Vince aan met het zinnetje “I like you Charlotte”. Haha en dat zegt dan een jongetje van amper 10 jaar met pretlichtjes in zijn ogen!

Daarna gingen we Terra’s verjaardags cake uitdelen en alle groepen langs. Iedere groep zong happy birthday voor Ter, vooral bij de 47 male adults maakte dat wel indruk! Daarna stuurde Noknok (vpk) ons met het smoesje dat het ging regenen naar huis, ivm Terra’s verjaardag. Toen ging het ook daadwerkelijk regenen, dus het kwam heel geloofwaardig over haha! Eenmaal thuis stond de mango ijstaart al klaar om haar te verrassen, dat was zeker gelukt! De verrassing werd des te groter toen ze erachter kwam dat we (eindelijk) bij het Nederlandse restaurant De Bonte Koe gingen eten. Super lekkere biefstuk gegeten <3 ! En het was heel gezellig en Terra voelde zich echt jarig; mission accomplished!

Dinsdag 13 mei
’s Ochtends ging de kookles op de rehab niet door ivm de regen. Dus wij hebben van de mislukte slagroom van de cake van gisteren mango float gemaakt :D. Daarna een lekkere siesta gehouden, daar kan ik wel aan wennen! ’s Middags hebben we de oudere minors Engelse les gegeven. Ook zij zijn erg gemotiveerd om te leren. Krantenmeppertje en I see, I see what you don’t see blijven ze super leuk vinden! We waren flink uitgelopen qua tijd (we komen inmiddels ook al standaard te laat, dus we zijn goed ingeburgerd, haha!). Dus de activiteit met de male adults hebben we naar morgen verplaatst.

Onze medical mission, komend weekend, naar het getroffen gebied gaat trouwens niet door, vanwege beperkte bereikbaarheid en beperkt vervoer. Dat vind ik echt heel jammer! Maar het is voor ons allemaal wel goed om een weekend rust te hebben en fatsoenlijk te slapen…

Woensdag 14 mei
Vanochtend waren we eens op tijd, voor de Filipijnse standaard dan he! Vanochtend hebben we de male adults (47 mannen) in drie groepen verdeeld. “Mijn” mannen waren allemaal erg nieuwsgierig naar wat we gingen doen. Ik had een self-awareness oefening voorbereid; iedereen kreeg 1 blaadje met twee zijdes. Aan de linker zijde moesten ze een positieve eigenschap opschrijven en aan de rechter kant een leerpunt. Het blaadje werd in de kring doorgegeven zodat iedereen van elkaar (anoniem) feedback kreeg. Daarna moesten ze van zichzelf een positief punt en een leerpunt benoemen waar ze zichzelf in herkennen en dan uitleggen hoe ze de komende drie maanden aan dat leerdoel gaan werken. Er kwamen heel veel mooie verhalen boven! Maar natuurlijk werden er ook grappen gemaakt; hij is goed in vrouwen versieren XD. Maargoed, vooral toen ik ze vroeg of ze konden vertellen hoe ze hun leerdoel willen aanpakken kon ik goed merken wie er al verder in het rehabilitatieproces zijn. Sommigen hebben klaarblijkelijk nog geen acceptatie en erkenning van hun problemen terwijl anderen juist heel direct kunnen benoemen waar ze de fout in zijn gegaan en hoe ze daaraan werken.
Om leuk af te sluiten deden we een stoelenrace; waarbij drie rijen van 15 stoelen voor elkaar werden gezet, per rij 14 mensen op de stoelen gingen staan en de lege stoel naar voor moest worden doorgegeven, om de hele groep zo per stoel zo snel mogelijk over de eindstreep te krijgen. Dat was hilarisch! Wat een chaos! Mijn team was super gemotiveerd om te winnen, en hoewel Terra’s team had gewonnen had iedereen er heel veel plezier in! Vooral omdat het totaal anders was dan de normale strikte structuur!

Bij de mannen geluncht; bamboe gegeten. Dat is best lekker ;).
’s Middags hebben we de meiden een workshop over pesten gegeven. Dat begon te theoretisch waardoor de meiden niet echt loskwamen. De meiden durfden eerst niet goed hun ervaringen te delen met de groep, terwijl ze allemaal wel veel mee te maken hebben (gehad) met pesten, afwijzing, buitensluiten, groepsdruk en een laagzelfbeeld. Pas nadat wij een aantal ervaringen deelden durfden een aantal hun verhaal te vertellen Heel mooi dat toen ook onderlinge strubbelingen naar boven kwamen. Zowel de gene die rotopmerkingen hadden gemaakt als de gene die gekwetst waren uitten zich. Heel bijzonder!
Vervolgens deden we “over de streep/over the line”. Waarbij uitspraken werden opgenoemd en als die op je van toepassing zijn, moet je over de streep stappen. (bv: wie heeft er wel eens iets stoms gedaan om bij de groep te horen?). Dan vertellen de gene die over de streep zijn gestapt om de beurt hun verhaal, terwijl de anderen met hun handen een hartje vormen als teken van liefde, acceptatie en respect. Dat pakte, ondanks de verlegen houding van sommige meiden, goed ui! Hartverwarmend om dit als groep te doen! <3
Als laatste vroegen we wie er een contract wilden tekenen waarin we allemaal beloven anderen én onszelf niet te pesten. Toen stapten we allemaal over de streep! Zelf knutselden de meiden hun contracten (ze zijn super creatief!) en wij schreven voor iedereen er een persoonlijke boodschap op.
Daarnaast werden wij verrast met een tekening met van hun allemaal een persoonlijke boodschap daarop! Super lief, mooi en hartelijk. “Thank you ate Charlotte, for alway being happy, shining and encouraging <3”.

Donderdag 15 mei
De allerlaatste dag alweer in de rehab! Afscheid nemen is nooit leuk of gemakkelijk…
Vanochtend kregen we een heuse ceremonie. Iedereen zat bij elkaar op het basketbalveld; de minors, male adults, girls, psychologie studenten, staff. En om de beurt gaven ze een showtje; er werd gedanst (zumba, dancebattles en streetdance), gezongen met gitaar en speeches gehouden om ons te bedanken. Heel bijzonder. Vooral de speech van Noknok waarin ze vertelde dat wij als een van de weinige studenten niet bang waren voor de residents en ze heel open van mens tot mens benaderden. Daarnaast deed de afwisseling van de diverse activiteiten die we hebben georganiseerd iedereen goed. Er is weer leven in de brouwerij (haha dat is misschien niet de juiste vertaling gezien de alcoholverslaving oeps!). Ons vertrouwen, aandacht en enthousiasme blijkt inspirerend te zijn geweest. Wow.

Twee residents gingen vandaag met ontslag dus die hielden hun persoonlijke afscheidsspeech. Bij een van de mannen, waarmee ik meerdere gesprekken heb gehad, heb ik oprecht het gevoel dat hij zich wel redt in de buitenwereld. Dat gun ik hem zo! Ook hebben we het zoontje van een van de meiden gezien, want die was op bezoek. Heel leuk!

Als laatste sloten wij af met een super grootschalige stoelenrace. Ik stond als spelleider met de microfoon iedereen te coachen en te motiveren. Nou dat is zeker gelukt! Wat een georganiseerde chaos! XD En wat een hilariteit, super veel gelachen! Dat was echt de ultieme manier om met zn allen af te sluiten :D.

’s Middags hebben we voor ons vertrek de meiden onze poster met de foto’s van de afgelopen weken gegeven. Daar waren ze echt heel blij mee!! Toen was het echt tijd om afscheid te nemen van de meiden en dat viel me best zwaar. Bijzondere meiden die ik de afgelopen weken echt in mijn hart heb gesloten. Na een laatste knuffel vertrokken we een beetje verdrietig om het moois dat we hebben opgebouwd achter te laten, maar ook heel dankbaar voor alle mooie momenten die ik daar heb meegemaakt reed ik in de tricycle naar huis.

’s Avonds hadden Tika, Rafke, Lize en Maarte een afscheidsfeestje van de kids van het weeshuis. (Tika is daar 3 weken dag en nacht geweest en gaat terug naar Nl). Heel mooie meerstemmige zang en vervolgens een ballonnenfeestje! Met vrolijke muziek en dancebattles. Heel leuk!! Ik heb ook wel zin om daar volgende week te werken!

Vrijdag 16 mei
Gisteravond nog gezellig met Lize onze reisplannen voor Borneo gemaakt. Kriebels!!! Vannacht was onze airco kapot, dus niet zo goed geslapen in onze persoonlijke sauna.. Samen met Lize boodschappen gedaan en wentelteefjes gebakken! Dat was een groot succes :D.
Daarna nog naar een internetcafe gegaan om aan mijn casestudy te werken en een siesta gehouden terwijl Dodo onze airco aan het vervangen was. Hij begrijpt wij dat wat dit soort dingen betreft NLs tempo gewenst is ipv Filipijns haha! Super fijn.

’s Avonds hadden we warempel eindelijk ons welkomsfeest. Want vandaag zijn ok de ROC-sportstudenten aangekomen. Daarbij was dr. Tan jarig. Een filipijns feest zonder overvloed aan eten, drank en karaoke bestaat niet. Dus het was erg gezellig. Nog zumba gedanst en veel gelachen met Amor en Oliver. Ook hebben we met dr. Robillo de medical mission naar Samal besproken!

Zaterdag 17 mei
Vandaag was geen bijzondere dag. Uitgeslapen en aan mijn casestudy gewerkt. En vervolgens weer op tijd gaan slapen, want ik voelde me niet zo lekker.

Zondag 18 mei
Vanochtend om 7 uur vertrokken naar het wild water park voor het raften. Na een korte briefing werden we naar het startpunt gebracht. Het was leuk om op het water te zijn en de omgeving was prachtig maar het raften was niet bepaald uitdagend of spannend. Dat vond ik wel jammer. Zeker omdat ze van te voren hadden gezegd dat dat het wel zou zijn.. 1x zijn Fatiha, Lize en Terra uit de boot gevallen. Ik ben er een keer uitgesprongen om iemands peddel te redden haha!

Toen de cameraman bij de lunch door had dat ik “a bit bored” was mocht ik met hem mee in zijn mini cano! En wij gingen een detour doen, haha! Een zijrivier af met meer stroomversnellingen en rotsen dan bevaarbaar water xD. Super leuk! Veel gelachen, lekker gekletst. Hij vertelde dat hij verpleegkunde studeerde maar zijn final exams niet heeft gehaald omdat hij niet genoeg geld kon betalen om de examinator om te kopen. Ook niet toen hij bij een andere universiteit zijn final exam wilde maken.. Hier is het schijnbaar normaal dat het niet uitmaakt hoeveel je leert en hoe goed je je examens maakt, als je de examinator niet weet te paaien dan ben je de pineut… Echt bizar.

Na afloop kregen we allemaal een t-shirt en een cd met de foto’s en filmpjes. Super leuk! Die komen nog op facebook! J

Liefs en tot volgende week weer!
Charlotte

Rehab

Lieve familie en vrienden,