Lieve allemaal,

Allereerst mijn excuses voor de tijd dat ik mijn blog heb verwaarloosd! Heel ReisMee was uit de lucht en daarbij had ik, zoals de meesten van jullie weten door mijn ziekzijn, geen mogelijkheid om de blog te updaten. Inmiddels doet ReisMee het weer en heb ik al mijn verhalen gelukkig terug alleen zijn al jullie reacties verdwenen :( Dus graag heleboel uitgebreide reacties onder dit blogverhaal!!!

Woensdag 25 juni
Vandaag zijn we naar Puerto Princessa gevlogen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat we niet direct naar het eilandje Coron konden gaan, aangezien de desbetreffende boot maar een keer per week gaat. We besloten daarom de bus naar El Nido te nemen, het mooiste deel van de Filipijnen! Rafke sluit zich trouwens deze week bij ons aan :) . Onderweg regende het continu; het is nu regenseizoen. Desalniettemin vind ik Palawan prachtig! Zo groen, heel anders dan de eilanden die we eerder hebben bezocht. Onderweg ook gezellig gepraat met de andere backpackers. En lize heeft tegen me aangeslapen, fijn dat ze niet wagenziek werd! Eenmaal in El Nido checkten we in bij een goedkoop maar prima hostel; Together Pension. Waarna we aan het strand gingen eten. Wat een heerlijke laidback sfeer; matjes en kussens en fakkels op het strand én live Reggae muziek <3. Daar kan ik wel aan wennen!!

Donderdag 26 juni
Eigenlijk zouden we vanochtend met de andere backpackers gaan eilandhoppen, maar het regende ontzettend hard, dus wij zijn niet gegaan. We hebben de hele dag etend, lezend en slapend doorgebracht haha. (smiddags heeeeerlijke echte yoghurt gegeten!) En 's avonds hebben we wederom aan het strand gegeten. Daar heb ik oon de eilandhoptour geregeld voor morgen, in de hoop op mooi weer. We baalden wel echt van het weer hoor. Zeker aangezien alle activiteiten op Palawan/El Nido gericht zijn op het buiten leven. Maarja, het is zoals het is.
's Avonds hebben we alle drie een massage genomen. Mijn vrouwtje was 1.35m en had totaal geen kracht in haar handjes, dus dat was wel jammer. Toch lekker rozig in slaap gevallen.

Vrijdag 27 juni
Vanochtend scheen de zon!! Dan ziet alles er toch een heel stuk mooier uit :D Na een lekker ontbijt zijn we aan boord gestapt om te gaan eilandhoppen. Wat ontzettend gave rotsen en prachtige kleuren zee en wat ontelbaar veel eilandjes. Wauw! Big Lagoon, Small Lagoon, Blue and Green. De ene nog mooier dan de andere. We lunchten op een prachtig verlaten strandje (lekkere verse vis, salade en fruit). Toen begon het echter heel hard te regenen en te waaien, waardoor het heel koud werd. Na de laatste twee stops zijn we gauw terug gevaren. Bibberen kwamen we terug bij ons hostel. Gauw gedoucht en een siesta gehouden. Na het avondeten zijn we wederom een drankje gaan doen aan het strand samen met de andere backpackers. Dat was erg gezellig. Veel gelachen en lekker gekletst.

Zaterdag 28 juni
(*&^%$$%*(^&###!@%%&*&****((((%$$#@!

De woorden die ik in mijn reisdagboek heb geschreven zal ik hier maar niet typen, maar ik kan jullie verzekeren dat ze niet heel mooi waren. Vannacht werd ik wakker door een extrece acute pijn rechts onder in mijn buik... Ik kon me totaal geen houding aannemen en verging van de pijn. Dat was foute boel, dat wist ik zeker. Daarop lieten de meiden de eigenaresse van het pension een dokter bellen. Toen hij eindelijk aan kwam kakken vroeg hij eerst op 10.000 peso voordat hij me uberhaupt iets van hulp bood. (ik had gelukkig heel veel cash geld, omdat ik al ergens het vermoede had dat dat een keer van pas zou komen). Stom corrupt land. Maargoed hij vermoedde een acute blinde darm ontsteking en wilde een infuus plaatsen. Ik heb al moeilijke vaten en de stress deed ze weinig goed. Hij prikte vier keer mis, was de helft van zijn spullen vergeten en toen was ik er klaar mee. Ik crepeerde van de pijn en dat geklooi aan mijn lichaam was de druppel. Dus toch maar de pijnmedicatie per os genomen. De dok bracht me naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis; 6 uur verderop... Over onverharde wegen en dat met die pijn. Verschrikkelijk. Wat een hel.
Eenmaal op de spoedeisende hulp was er gelukkig wel een fatsoenlijke dokter die mij rustig uitlegde wat er ging gebeuren. Ik kreeg allerlei onderzoeken en daarna zou de behandeling worden bepaald. Ik bleek inderdaad een acute blinde darm ontsteking te hebben en met spoed geopereerd te moeten worden.
Daar lag ik dan, doodziek aan de andere kant van de wereld. En ik moest kiezen tussen twee kwamen; of in dit ziekenhuis geopereerd worden, terwijl het net zo vies en slecht is als het ziekenhuis waar ik al die tijd stage heb gelopen. Dus met alle risico's van infecties en andere complicaties. Of wachten tot het echt fout gaat. Ik wist het echt niet meer...
Toen papa en mama gebeld. Zij reageerden gelukkig heel rustig, praktisch. En godzijdank heeft de alarmcentrale van mijn verzekering een evacuatievlucht naar manilla geregeld!! De nacht was killing, vooral omdat ik panisch werd van alle luchtbellen in het infuus, dat tevens subcutaan liep en de helse pijn. Godzijdank waren Maartje en Terra op dat moment ook in Puerto Princessa, zodat Lize en Rafke wat rust konden nemen. Want zij waren ook behoorlijk van slag.

Zondag 29 juni
Vanochtend per ambulance naar het vliegveld gebracht en daar met een mini evacuatie vliegtuigje naar manilla gevlogen. In dat vliegtuigje werd ik rustiger, want er waren 2 goede artsen en al het nodig medische apparatuur bij mij. Zij gaven mij pijnmedicatie en medicatie tegen de misselijkheid, waardoor de vlucht zo goed mogelijk verliep.
Eenmaal in manilla werd ik met een ambulance naar St. Lukes gebracht; het beste en duurste prive ziekenhuis van heel de filipijnen. Het kwam gelijk super professioneel over; iedereen sprak engels en het was er schoon~!

De chirurg dr. Samson legde mij de procedure vd operatie uit en niet veel later werd ik naar de OK gebracht. Ik was wel nerveus, maar had er nu ook vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik kwam pas om 23u bij en ondanks dat de operatie gecompliceerder was geweest dan verwacht, doordat ik allergisch bleek voor bepaalde medicatie, heb ik er helemaal niets van mee gekregen.

Maandag 30 juni
Ondanks hevige pijn, subcutaan lopende infusen en misselijkheid, was ik ontzettend opgelucht. Het ergste was achter de rug. In de dagen die hierop volgende had ik pijn, was ik doodmoe, misselijk en ontwikkelde ik flebitis en vermoedelijk een lactose intolerantie. Maar ik was ook ontzettend blij met mijn eerste vaste voedsel, met de paar meters extra die ik per dag kon lopen, genoot ik intens van tandenpoetsen en mijn allereerste douche. Naast alle lieve dokters en verpleegkundigen die mij dagelijks hielpen om de dag weer door te komen.

Naar mate het steeds beter ging werd ik ook ongeduldiger. Ik vond het frustrerend om zo langzaam te herstellen. En het besef kwam dat ik mijn reis niet af zou kunnen maken. Dat ik naar huis zou moeten om daar goed te kunnen herstellen en dus niet naar Borneo en Brunei zou gaan....

Vrijdag 4 juli
Vandaag had ik een baaldag. Ik lag nog steeds in het ziekenhuis en slaap slecht door de nurses die vitale functies komen meten en medicatie verstrekken. Daarnaast was er nogal veel gedoe met de verzekering omtrent mijn terugreis en het vergoeden van de medische en andere kosten. Alsof ik niet wat anders aan mijn hoofd heb nu!
Ik heb nog nooit tijdens een reis naar huis gewild, maar nu wilde ik niets liever. Ik was er echt helemaal klaar mee! Papa heeft toen zelf voor ons de terugvlucht geboekt; direct manilla - amsterdam, business class zodat ik kon liggen tijdens de 17 uur durende vlucht. Wat een opluchting was dat zeg!!!! En dan regelen we het later wel met mijn reisverzekering.

Dus maandagochtend ben ik, na toch een zware reis, goed op Schiphol aangekomen. Een daar ontzettend warm ontvangen door familie en vrienden. Ondanks dat het absoluut geen happy end is van mijn reis, ben ik toch ongelooflijk dankbaar dat ik veilig, (redelijk) gezond en wel weer thuis ben gekomen!!! En ondanks een vervelend einde heb ik toch een super mooie tijd gehad, veel gedaan en veel geleerd! Een van de belangrijkte dingen die ik heb geleerd is:Hoe onafhankelijk ik ook ben en ookal kan ik (bijna) alles zelf, het is soms zo ontzettend fijn als je het niet alleen hoeft te doen :) En daarbij heb ik nu natuurlijk weer een excuus om opnieuw op reis te willen; Borneo en Brunei wachten nog op mij hahaha :D

Heel veel liefs en dankjulliewel voor alle support!
Charlotte


PS: De foto's staan inmiddels ook online op mijn blog