Lieve allemaal,

Bij deze een blog over de afgelopen week, waarin Lize en ik een weekje “op vakantie” zijn geweest, haha! Zaterdag 7 juni vertrokken we. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om te beginnen aan onze roundtrip Davao. We namen afscheid van de meiden en namen de L3 naar de busterminal in Davao. Daar bleek echter dat de bus naar Surigao (noord Mindanao) maar 2x per dag ging, in plaats van ieder uur. Dat was nogal een domper maar, maar we lieten ons niet kennen en gingen in de tussentijd even in de shoppingmall een drankje doen.
Toen opnieuw bleek dat de vertrektijd van de bus was uitgesteld besloten we de bus naar Butuan te nemen, aangezien de busreis naar Surigao ruim 10 uur zou duren. Die busreis duurde “maar” 8 uur en deze hebben we vooral slapend en muziek luisterend doorgebracht. Onderweg ook genoten van het prachtige landschap. Eenmaal in Butuan even gauw wat gegeten en bij het eerste beste hotel, na een welkome warme douche, gaan slapen.

Zondag 8 juni
Nieuwe dag, nieuwe kansen! Vanochtend op tijd opgestaan en de bus naar Surigao gepakt. Op het busstation in Butuan is de armoede trouwens wel goed merkbaar; veel zwervers op straat en opdringerige bedelaars. De busreis verliep prima, alleen hoorden we van een Filipijnse marinier in de bus dat de laatste boot naar Siargao Island om 11u zou gaan en dat we die net zouden missen… Toen we in Surigao aankwamen, bleek die marinier onze redder. Hij loodste ons naar de haven en dankzij deze beste man stapten we vijf minuten voordat de boot vertrok aan boord! Toen wij hem hartelijk bedankten zei hij; it’s my task ma’am. Lief.
Eenmaal in de haven van Siargao Island lieten we ons per motor naar Cloud 9 brengen, hét surfparadijs van de Filipijnen!!! Onderweg enorm genoten van het prachtige eiland en de relaxte laidback surfsfeerJ. We checkten in bij een basic maar prima hostel en spotten de eerste surfdudes! (ik zal er een voor je meenemen Jess haha). Na een heerlijke siesta lekker gegeten van Ocean 101, een prachtig surfresort tegenover die van ons. En ook nog een heerlijke summer cocktail gedronken en geproost op een goede eerste reisweek!

Maandag 9 juni
Vanochtend na het ontbijt gaan surfen met een lokale surfdude. Cloud 9 is dé surfspot van de Filipijnen waar ook de jaarlijkse kampioenschappen worden gehouden. Echter is het nu laagseizoen en zijn de golven een stuk lager dan normaal. Maar voor ons, als beginnende surfchicks, was dat niet erg! Lize begon. En ik klop op de rotsen om foto’s te maken. Het stuk waar lize en de surfdude lagen had weinig goede golven, waardoor Lize niet echt op het board heeft kunnen staan. Echt balen! Toen ik aan de beurt was zei ik dat ik het wilde proberen bij de hoge golven, een stuk verderop. Na wat protesteren (the waves are too high, the current too strong) kreeg ik hem toch zover. Inderdaad waren de golven en de stroming sterk, maar ik heb heerlijk kunnen surfen!! En ik kan inmiddels al redelijk goed en lang op het board blijven staan :D. Sturen daarentegen mag ik nog wel leren haha!
Dit smaakt naar meer!!!! (zie foto’s facebook!)

’s Middags nog lekker in de toren gelegen, genoten van het uitzicht op de surfers (een mafkees deed de handstand op zijn board, zo goed kan ik het nog niet hoor!) en het geluid van de Chinese zee. Heerlijk. ’s Avonds samen met een aantal zwitserse reizigers op de boulevard gegeten. Dat was lekker en gezellig!

Dinsdag 10 juni
Vanochtend voor het eerst in 3 maanden eindelijk weer eens een westers ontbijt! Goede yoghurt en bruin brood, bij Patricks Beach. Genieten!
Daarna gingen we op zoek naar parelwitte zandstranden. Dat bleek moeilijker dan verwacht, doordat er op veel plekken veel zeewier en koraal waren. Op een gegeven moment zei de motor driver dat we er waren, maar op die plek was niets. Geen weg en geen mooi strand. We besloten om zelf verder te lopen. We kwamen aan bij een expeditie Robinson strandje met mangrove, heel mooi! Alleen werd het water er niet diep genoeg om te zwemmen. Aan de overkant leek het strand wel bounty achtig en met een beetje geluk lieten we ons in een uitgeholde boomstam boot naar de overkant brengen. Echter bleek ook dat strand bezaaid met glas en koraal. Het gras lijkt dus inderdaad altijd groener aan de overkant haha! Een beetje verloren stonden we daar toen een aardig Filipijnse gezin ons aansprak (en met ons op de foto wilde natuurlijk). Zij gingen ook op zoek naar een zandstrand en we mochten met hun meerijden! Eenmaal bij dat strand bleek het wederom geen goed relax strand. Wel wat zand om op te liggen, maar irritante kinderen en kwallen in het water. Zijn we in zo’n prachtig, tropisch land, is er geen goed strand te vinden XD. Wel klom er zo’n lokal in zo’n boom om voor mij een kokosnoot te plukken :D. Dus dat maakte alles goed haha!
Het gezin had ons aangeboden om ons aan het einde van de middag terug naar Cloud 9 te brengen en dat aanbod namen we maar al te graag aan. Ik zei nog dat het slecht voor ons karma was om die motordriver te laten staan (we hadden eigk met hem afgesproken, maar het was veel te ver terug naar die plek). En niets bleek minder waar! Het gezin was even iets gaan regelen en zou om 14.30 terugkomen om ons op te halen. Nou om 16.00 waren ze er nog niet. Toen we zelf vervoer terug wilden regelen, bleek niets for hire. Stonden we daar, geen flauw idee waar we waren, laat staan hoe we terug konden komen. En natuurlijk spraken de lokals ook geen verstaanbaar Engels XD.
Uiteindelijk bleek een lokal bereid om ons voor 300 peso naar Cloud 9 te brengen. Dus dat hebben we maar gedaan. We zaten nog geen 10 min. Op de motor, toen de beste man stopte en zei “we have a problem”. Hij bleek geen driverslicense te hebben en verderop was een controlepost van de politie. Hadden wij weer XD. Dus toen maar weer overgestapt op een andere motor, die ons WEL netjes naar huis bracht. What a day, what a day!
Ondanks alles hebben we een heerlijke dag gehad, lekker in de weer geweest en veel gelachen. En we sloten af met heerlijke curry gegeten en na een fikse massage als een blok in slaap gevallenJ.

Woensdag 11 juni
Vanochtend op ons gemakje opgestaan en met die Zwitsers gaan eilandhoppen! Een van die Zwitsers werkt in IIigan, het politieke/religieuze onrustige gebied van Mindanao, als peace worker. Heel interessant om die verhalen te horen! Lekker uitgewaaid aan boord. Toen we alle kwallen in het water zagen kregen we er wel even een hard hoofd in, zeker na gisteren haha. Maar toen we bij het idyllische Naked Island aankwamen (met parelwit zandstrand en verder niets behalve azuurblauw water) waren onze zorgen gauw verdwenen! Wauw. Zo onbeschrijflijk mooi! De foto’s laten maar de helft zien van het gevoel dat ik daar kreeg. Zelfs toen mijn onderwaterhoes lek bleek en mijn camera nat was geworden, kon dat de pret niet drukken! (hij doet het nog wel maar de foto’s worden niet meer zo scherp…)
We voeren verder naar Guyam Island, wederom prachtig. Zo mooi, wauw. Hier genoten we van een heerlijke lunch met verse vis, kinilaw en ananas. De hele middag hebben Lize en ik in het heerlijke water doorgebracht en ontzettend genoten van het bounty strand, de bamboe hutjes, palmbomen en longboats. GENIETEN is echt het woord dat deze reis continu naar voren komt and I love it. Wat dat betreft leer ik hier veel meer loslaten en onbezorgd genieten.
Na een heerlijke middag sloten we af met de sunset op Dako Island. Daar werd mijn voorliefde voor kokosnoten mij bijna fataal; een kokosnoot viel letterlijk slechts 20cm van mijn hoofd uit de boom. Het engeltje op mijn schouder doet dus nog steeds goed haar werk hihiJ!
’s Avonds heerlijke saté gegeten en na al het lekkere eten en de overheerlijke shakes van de afgelopen dagen is onze nieuwe lijfspreuk: En dik zullen we worden hahahaha! Wat een prachtig relaxt surfeiland is Siargao. Heel bijzonder. We hebben uiteindelijk minder gesurft dan gepland maar we hebben echt super genoten!

Donderdag 12 juni
Vanochtend namen we de boot terug naar Surigao. Tijdens de boottocht lekker op het dek uitgewaaid en genoten van het uitzicht over de zee, de mangrove en de hutjes. Eenmaal in Surigao bleek het independence day en dat werd gevierd met herrie via krakende microfoons en niet rijdende tricycles. We namen een jeepney naar de busterminal, van waar we een van naar Butuan namen. Vandaaruit namen we een van naar Bislig (noordoosten van Mindanao). Het was een zware reis. Allereerst duurde het 6 ipv 3 uur, reed de chauffeur als een idioot over de slechte wegen en werd Lize wagenziek! Heel rot. Ondertussen maakte ik wel vrienden met een muzikant, die samen met zijn vrouw en megaschattige zoontje toevallig ook naar Bislig ging. Hij belde zijn ouders op (die gingen ze bezoeken), die op haar beurt direct voor ons een kamer in een goedkoop maar perfect hotel regelde. Zij en haar man (hij is pastoor) zijn twee jaar geleden vanaf Bohol naar Bislig verhuisd om namens de kerk de locals te helpen met de wederopbouw na Tyfoon Pablo. Heel bijzonder. Toen we uiteindelijk ’s avonds laat aankwamen werden we ook gelijk uitgenodigd om bij hen te komen eten. Ze wonen achter de kapel, tegenover ons hostel Bonsay Inn. Ideaal dus. Wat een ontzettend hartelijke, goede mensen! Dit is een prachtig voorbeeld van de Filipijnse gastvrijheid. Wauw.

Vrijdag 13 juni
Goedemorgen zonder zorgen!!
Vanochtend werd ik wakker door geklop op onze deur; ontbijt werd op bed geserveerd. Geweldig! Na het ontbijt bracht een goede vriend van de pastoor ons per motor (natuurlijk) naar Enchanted River, 40 km buiten Bislig. De beste man is momenteel werkloos en staat de komende dagen volledig tot onze beschikking, zoals hij zelf zegt. Bislig is een heel streng katholiek dorpje dus voor de rit moest er wel even gebeden worden. Prima toch!!
Onderweg ontzettend genoten van het prachtige landschap. Wat is de Filipijnen toch mooi!
Maar het was ook vrijdag de 13^e; we kregen motorpech. Op de al niet verharde, hobbelige weggetjes (waar we er gratis decubitus bijkregen). We lieten ons slepen tot een repairshopje. Waar Lize en ik besloten om ons door een andere driver naar Enchanted River te laten brengen. Onze driver zou ons daar ophalen zodra zijn moter gerepareerd was. Zo gezegd, zo gedaan. De Enchanted River is een heuse toeristische attractie voor locals. De oorsprong is niet bekend, noch de diepte. Het water is zout dus er zou een verbinding moeten zijn met de Chinese zee. Het water heeft een felblauw/groene kleur en er schijnen behoorlijke zeedieren in het diepe te zitten. De mystieke, enchanted sfeer werd wel een beetje verpest door de massa aan Filipijnse toeristen. Dat was jammer. Maar het was wel mooi en een heerlijke verkoeling om daar te zwemmen. De terugweg was wederom een spannende rit, met het losliggende grint, de kuilen en de bergen. Maar we werden goed en wel en zingend op de motor thuisgebracht (wel met zere billen haha).
Na een welkome douche en siesta zijn we ’s avonds bij een Vietnamees restaurant gaan eten, een dorp verderop. (want in Bislig is natuurlijk geen restaurant hahaXD). Daarna lekker gaan slapen.

Zaterdag 14 juni
Wederom prima geslapen en na het ontbijt op de motor gestapt. Ditkeer werden we naar de Tunyan Falls gebracht; de Niagra Falls van de Filipijnen. Na wederom een lange hobbelige weg bleek het de moeite absoluut waard te zijn. Prachtig! Hoog, wijds en midden in een semi jungle gebied. Heerlijk gezwommen en ik werd wederom gered door het engeltje op mijn schouder, toen er rotsen van de ruim 20 m hoge falls af bleken te vallen. Thank you Buddha! Daarna zijn we de steile berg opgelopen om vervolgens per motor weer naar ons hostel te worden gebracht!
Voor de lunch waren wij als ere gasten uitgenodigd bij de graduationceremony van de nieuwe pastoren. Heel bijzonder!!! Er werd natuurlijk weer vreselijk vieze lechon (hele varkens van staart tot neus) geserveerd maar gelukkig voor ons ook verse vis haha! Ik was echt onder de indruk van de warmte en eerbied waarmee wij door iedereen ontvangen en begroet werden. Het feit dat we nursen zijn en hier de locals helpen, helpt natuurlijk wel mee. Maar toch. Bijzonder!!!
Na vele malen “God bless you and will guide you along your trip” namen we afscheid.Wat een bijzondere mensen en vooral heel mooi om te zien hoe zij zich belangeloos inzetten voor de slachtoffers van de tyfoons. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken!J
Onze PA driver bracht ons naar het dorp verderop vanwaar wij de bus naar Tagum City namen. Hij wachtte ook echt totdat we vertrokken, zodat de pastoor zou weten dat we goed en wel onderweg zouden zijn. Wauw, again.
De busreis naar Tagum City verliep voorspoedig en Lize heeft lekker tegen me aan liggen slapen, terwijl ik een muziekje luisterde. Dit was de allereerste chauffeur die fatsoenlijk reed hier, dat mag ook wel eens gezegd worden, haha. Rond half 7 kwamen we aan en vonden we gauw een prima hotel. ’s Avonds lekker Pizza gegeten en na een warme douche lekker gaan slapen.

Zondag 15 juni
Vandaag konden we lekker rustig aandoen, want het was nog maar 3 uur reizen naar huis in Calinan. Vanochtend lekker gewinkeld en daarna op ons gemakje terug naar huis gegaan. Wel gek hoor om ineens weer in Calinan te zijn! Maar super leuk om de andere meiden weer te zien en bij te kletsen! Wat een bijzondere week hebben we gehad. Zo veel onbeschrijflijk mooie plekken bezocht, interessante mooie mensen ontmoet en vooral veel genoten. Salamat!

Morgen komen mijn ouders en daarna is het echt tijd om afscheid te nemen van de plek waar ik bijna 3 maanden heb gewoond, gewerkt en geleefd. De tijd is voorbij gevlogen en ondanks dat het echt niet altijd gemakkelijk was (het samenwonen met 5 meiden, eindeloze diarree, stage waarbij ik me minder nuttig voelde dan gehoopt en de heftige casussen) heb ik zo veel ervaringen opgedaan en veel geleerd. Zo heb ik de kleine verschillen die ik kan maken meer leren waarderen ipv gefrustreerd te raken omdat ik niet de hele wereld kan redden =P. En daarbij heb ik geleerd om echt te genieten van niet nuttige dingen. Waardoorik weer oplaad en me vervolgens weer volledig kan inzetten voor mijn patiënten. Verder heeft Robillo me geïnspireerd om verschil te willen maken voor mensen die dichtbij me staan en door de geloven in de goedheid in de mens en altijd hoop te houden. Dat het kleine verschil dat ik voor één iemand maak, hem/haar de kans geeft om voor iemand anders een verschil te maken, die op zijn beurt dat ook weer zal doen. Dus dat het eigenlijk wél een groot verschil maakt (ookal lijkt het soms dweilen met de kraan open). En van de Filipinos leer ik (nog meer) dankbaar te zijn voor al het goede en family oriented te zijn.
Ons afscheidsfeestje was, ondanks wat stress vooraf, super geslaagd! Iedereen was er, het eten viel goed in de smaak en er werd volop gedanst, gezongen en gelachen. Een goede manier om een mooie, waardevolle periode af te sluiten! Salamat <3 !

Gelukkig ga ik nog lang niet naar huis, dus hoef ik nog niet echt afscheid te nemen van de Filipijnen. Lize en ik gaan nog drie weken rondreizen op de Filipijnen (op de eilanden Bohol, Palawan en Luzon) en daarna nog drie weken op Borneo. Dus bereid je maar voor op nog meer lange reisverslagen haha!

Liefs,
Charlotte