De tijd gaat snel! De stage loopt alweer richting het einde...

Maandag 26 mei
Vandaag zijn we naar de immigration office in Davao gegaan, om ons visum te verlengen. Daar werden we behoorlijk opgelicht, we moesten namelijk 130 euro betalen, ipv 30 (zoals normaal is in dit soort landen). Stomme corrupte Filipijnse regering. Vooral vervelend omdat we er niets tegen konden doen, want als we ons visum laten verlopen krijgen we problemen met de Filipijnse justitie. En als je iets hier niet wil, dan is het dat! Dus toch maar braaf betaald en vervolgens demostratief flink gaan shoppen, haha! Ook echt leuke dingen gekocht, de shopping malls in Davao zijn echt westers. Dat vind ik niet perse leuk, tijdens zo'n reis, maar aangezien we nu hier toch al ruim twee maanden zijn is westerse luxe ook niet verkeerd ;).
's Avonds heeeeerlijk uiteten geweest bij een goed Italiaans restaurant. Lize en ik verheugden ons al een tijd op echt goede pizza en het viel absoluut niet tegen! Heerlijke verse minestronesoup, pizza hawaii en vegetariana en natuurlijk Italiaans ijs als toetje! En toen rollend naar huis :D

Dinsdag heb ik om 4am meegelopen aan de Walk for a Cause, een soort sponsorloop met alle staff members van het ziekenhuis. Dat was niet bepaald interessant, we werden met de bus 4km verderop gedropt en liepen/renden langs de kant van de weg terug. Wel gezellig gekletst maar ik was ook wel blij toen ik weer mijn bedje in kon kruipen. Na de lunch mijn spullen voor het rondreizen uitgezocht; wat ik weg geef/gooi, wat ik aan mijn ouders mee naar huis geef en wat ik mee neem. Want ik wil zo min mogelijk meesjouwen in mijn backpack!

's Avonds had ik met Lize avonddienst op de spoedeisende hulp, samen met Ross en Randy. Dus dat was, ondanks dat het heel rustig was, wel gezellig. Rond half 9 was er een spoedbevalling; een 18 jarig meisje was 39 weken zwanger toen ze ineens geen beweging meer voelde. Ze verloor troebel vocht en had weeen. Geen goed teken. Op de OK assisteerden wij bij de bevalling. Ik verbaasde me over de kille, respectloze houding van de midwife en ERnurse naar het meisje. Ze was natuurlijk behoorlijk van slag en niemand die haar persoonlijke aandacht gaf of maar enige vorm van mentale steun bood. Terwijl het moeten baren terwijl je kindje dood is, me een van de meest verschrikkelijke dingen lijkt!! Ik kon dat dus ook echt niet aanzien en ben ondanks dat ik bij het voeteneind "beter zicht had" (zoals de ERnurse zei) bij het meisje gaan staan, heb haar vastgehouden en met haar gepraat, om haar er doorheen te slepen. De bevalling opzich ging heel snel, en het kindje was inderdaad dood. Het was helemaal compleet met voetjes, vingertjes, alles. En het was een meisje. Zo onwerkelijk en cru tegelijkertijd!
De arts kwam ook eens even binnen kakken, veel te laat en totaal ongeintersseerd. Ze namen foto's van het kindje en stopten het in een kartonnen doos. En toen werd het aan een familielid gegeven. Het meisje had haar kindje niet eens kunnen zien. Bizar en heftig... Ik heb er echt wel slecht door geslapen, maar opzich ben ik ook wel ergens blij dat ik deze ervaring op heb gedaan, samen met Lize, en dat we iets voor het meisje hebben kunnen betekenen!

Woensdag niets bijzonders. Tijdens de nachtdienst waren er schijnbaar maar 2 patienten geweest. Sowieso is het de laatste weken erg rustig op de ER. Terwijl iedereen juist blij was om weer op de spoedeisende hulp te werken, om meer medische ervaring op te doen.. Beetje jammer.

Donderdag heb ik wentelteefjes gebakken, aan mijn essay gewerkt en met mijn ouders geskyped. Want zij vertrekken zondag al richting Borneo, om vervolgens mijn kant op te komen! Echt leuk, ben heel benieuwd hoe ze het gaan hebben! :)

Vrijdag idem dito een rustige, saaie dienst op de ER. Samen met Lize, met ma'am Hellen ons rooster voor de laatste weken besproken. Ze hebben veel te veel studenten aangenomen(al wordt dat niet zo gezegd, merk je dat aan alles)waardoor ze ons eigenlijk niet meer in kunnen plannen voor de laatste dagen. Tenzij we met 8 man op een project/afdeling willen werken. Hellen wilde dat wel doen maar dat zien wij niet zitten. Daar baal ik echt wel van, want wat dat betreft had ik veel meer nuttige dingen willen doen. Maarja. Het is zoals het is. Aangezien Lize en ik wel van doorpakken houden hebben we maar zelf de knoop doorgehakt (hier zijn ze heel erg van het pleasen, glimlachen en vooral niet confronteren) en besloten om eerder te gaan reizen. Want het is zonde van onze tijd om hier te zitten wachten, of ons vervelen. Ik ben blij dat de kogel door de kerk is :)

Zaterdag zijn we met de sportstudenten in Davao op stap gegaan. Eerst weer lekker bij de Italiaan gegeten (ik kon de verleiding niet weerstaan haha). En daarna naar Matina Square gegaan, een groot plein met allemaal terrasjes en live music. Gezellig. En daarna naar club Hybrid gegaan, waar we lekker hebben kunnen dansen op westerse muziek! Wel bizar hoeveel jonge prostitues en ladyboys hier zijn hoor... Rond 4 uur lag ik in mijn bedje.

Zondag was een brakke dag. Ik had amper gedronken, maarja ik ben en blijf een ochtend mens. Dus ik was om 7uur weer klaarwakker. Dat is soms best vervelend, een ochtendmens zijn! Maar we hebben de hele dag bij het zwembad doorgebracht en dat was gezellig. 's Avonds bij Bigbys gegeten in Davao. Eindelijk weer eens een goede salade. Daar was ik wel aan toe na alle pizza en ijsjes haha!

Maandag 2 juni
Vanmiddag heb ik samen met Maartje, Jolein en Fatiha de Nederlandse meiden vertegenwoordigd tijdens de volleyballwedstrijden. Hoewel echt al lang niet meer serieus gevolleyballed heb en mijn armen helemaal beurs werden, ging het goed, was het leuk en hebben we gewonnen van de rehab! :D Ook leuk om Noknok en de anderen van de rehab weer te zien! En vervolgens ook nog meegedaan aan de zumbales. Dus een lekker sportief dagje zo!
's Avonds met de sportstudenten bij ons huis een drankje gedaan. Ons huisje en onze betonnentuin is de standaard hangout hier haha. :)

Dinsdag 3 juni
Vandaag bestaat het Isaac T. Robillo Memorial Hospital 35 jaar en zou de oprichter (de vader van robillo) 100 jaar zijn geworden. Dus reden genoeg voor een groot feest! Dat begon vanochtend met een optocht van versierde jeeps per team (van de sportwedstrijden). Ik ging samen met Lize en Sofie achterop. Dat was leuk. Lekker uitgewaaid kwamen we aan bij de kerk. Want bij het jubileum sponsort Robillo ook een aantal koppel uit het ziekenhuis voor hun bruiloft. 6 trouwerijen in totaal. Jammer dat we niet veel van de mis konden verstaan, maar wel leuk om meegemaakt te hebben. Vooral erg leuk om Djodjo te zien trouwen(de kok vh ziekenhuis). Hij zag er heel mooi uit in pak! Dat is toch heel wat anders dan zijn dagelijkse kloffie, maar nog steeds met pretlichtjes in zijn ogen :). Eenmaal terug in het ziekenhuis werden er verschillende praatjes gehouden voor de newly weds. En natuurlijk was er de tossing of the bouquet. Dat werd gedaan a la stoelendans; dansend doorgeven in de kring en als de muziek stopte was het boeket voor jou. Rafke en ik waren de pineut; wij eindigden allebei met een boeket! Owjeeeee XD

Na het lunchbuffet ben ik met Hans, de leraar van de ROC verpleegkunde studenten, taarten gaan laten maken. Om het ziekenhuis te feliciteren namens de HAN en het ROC. En daarna heb ik even een siesta gehouden. 's Avonds ging het feest namelijk gewoon door, en hoe! Met een hele show van dans, muziek en bedankwoordjes. Ik speechte namens de Nederlandse groep en Fatiha deed namens ons mee aan de ziekenhuis missverkiezing. Die ze ook nog eens won!! Veel gelachen en gezellig zitten kletsen. Daarna nog zelf een feestje gebouwd in de hal voor het ziekenhuis. Kortom een geslaagd Filipijns feest! :D

Zo dat was wel weer een lang genoeg verhaal van mij, lijkt me hahaha!
Take care my loved ones :)

Liefs,

Charlotte