Lieve vriendjes en vriendinnetjes

Maandag 28 April
Vanochtend op ons gemakje opgestaan, aangezien we pas om 9uur werden opgehaald. Filipijnse tijd kennende werd het dus 10uur. Samen met Hellen bezochten we eerst het Filipijnse eagle park, waar Rafke haar beestenangst overwon en met een enorme slang op de foto ging. Dat was dan ook gelijk het enige spannende van ons bezoek aan het park haha!

Daarna zijn we naar het weeshuis gegaan. Daar werden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse. De kinderen komen vanuit de bergen. Wanneer de moeder overlijdt hertrouwt de vader vaak gauw en met zijn nieuwe vrouw is er geen plek voor de kinderen van de moeder… Totaal verwaarloost worden de kids dan van de straat geplukt. In het weeshuis krijgen ze eten, kleding en basisvaardigheden aangeleerd evenals psychosociale begeleiding en onderwijs. De kinderen zongen een mooi meerstemmig lied voor ons. Daarna reden we door naar de 911 centrale. Daar komen alle noodtelefoontjes binnen (oa ambulance, brandweer, marine). Het zag er erg netjes en georganiseerd uit! Ook hier mogen we waarschijnlijk stagelopen!

Vervolgens reden we door naar Davao, waar we naar een opvangcentrum voor abused girls. Seksueel misbruik en mishandeling komt hier veelvuldig voor. De ontmoeting met die meisjes (6-17jaar) was heftig. Onvoorstelbaar dat er mannen zijn die zulke jonge, onschuldige, kwetsbare meisjes zoveel schade aan kunnen doen voor een beetje genot… Toen de meiden een liedje zongen, over dat ze een nieuw thuis hadden gevonden en hun hoop voor de toekomst niet laten verpesten door het verleden, kreeg ik een brok in mijn keel… Ik zou graag iets voor die meiden willen doen! Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als we daar gaan werken.

Daarna zijn we nog naar een soort huis van bewaring voor criminele straatjongens gegaan. Ook daar zullen we waarschijnlijk gaan werken. Na deze bezoeken reden we door naar het strand om daar de dag na te bespreken en om een planning te maken voor de komende weken. ’s Avonds nog even gezellig buiten zitten kletsen met de meiden.

Dinsdag 29 April
Vandaag hadden we weer een loodzware werkdag XD. We begonnen pas om half 2 ’s middags.
’s Ochtends hebben Lize en ik ons plan voor het rondreizen op de Filipijnen vastgelegd, voor na de stage. 120euro voor 3 binnenlandse vluchten, ideaal! Goede tijden in het verschiet!

’s Middags gingen we naar een opvangtehuis voor gehandicapte jongens/mannen. Het was echt schrijnend om te zien hoe het er daar aan toe gaat. De gehandicapten worden hier vrijwel altijd verstoten door hun families uit schaamte en door beperkte (financiele) mogelijkheden.. Door de politie worden ze vaak totaal verwaarloosd van de straat geplukt en naar een ziekenhuis gebracht, van waaruit contact wordt opgenomen met soortgelijke instanties. De medewerkers zijn vrouwelijke verpleegkundigen/social workers en worden vaak als moeder gezien. Hoewel de gehandicapten ons allemaal heel positief benaderden (mijn hand vastpakken en tegen hun voorhoofd tikken, als teken van respect), zijn hun leefomstandigheden slecht. De medewerkster probeerde het mooier af te schilderen dan het daadwerkelijk is; de geur van urine en ontlasting overheerst en ze slapen op de vieze betonnen vloer. Daarnaast dragen ze vieze, kapotte kleren en zijn er amper activiteiten en ontspanningsmogelijkheden. Kortom, veel voor ons om daar te doen & doneren!

’s Middags hadden we nog een andere uitdaging; we hadden de slaapkamerdeur op slot gedaan, maar de sleutel nog binnen liggen. En aangezien er nog steeds geen reservesleutels zijn gemaakt, betekende dat dat we moesten inbreken in ons eigen huis haha! Daar bleken we niet zo goed in te zijn, maar gelukkig wilden de conciërge en bewaker van het ziekenhuis ons wel helpen. Die lachten hartelijk om onze domme fout, maar ze hadden de deur binnen een mum van tijd open!

Woensdag 30 april
Vanochtend moesten we voor de verandering vroeg op, want we gingen weer naar de healthcare centres om kinderen te vaccineren. Echter bleek er vandaag een event te zijn van “Generation Nutrition”. In samenwerking met Unicef werden kinderen uit sloppenwijken gescreend op ondervoeding, wat bij hen veelvuldig voorkomt. Vandaag werden de behaalde resultaten van de afgelopen maanden gevierd. Interessant om te zien hoe zo’n campagne is opgezet. En we hebben inderdaad heel veel ernstig ondervoede kinderen gezien!
Daarna gingen we vaccineren. Wederom was het penta vaccin niet beschikbaar en viel het aantal te vaccineren kinderen mee. Desondanks heb ik toch met plezier de babies gevaccineerd tegen TB, MMR en OPV.

’s Middags zijn we naar the home for the elderly geweest. Daar verblijven ouderen (met voornamelijk dementie) voor wie de familie niet kan zorgen. Het zag er redelijk schoon en goed georganiseerd uit! Lize was helemaal in haar element daar, leuk om te zien!

’s Avonds zijn Fatiha, Maartje, twee ROC jongens en ik naar de plaatselijke sportschool gegaan, ergens in een vaag zijstraatje. Daar hebben we ons flink uitgeleefd. Ik was total loss na de bootcampzumba (zonder airco of pauze). Super leuk en super fijn om mijn koppie leeg te maken!

Donderdag 1 mei
Dag van de arbeid betekent hier dag zonder arbeid XD. Wat hebben we het toch weer zwaar hier. Vandaag de hele dag met de meiden bij het zwembad doorgebracht. Daarnaast hebben we een resort geboekt in Mati, Davao Oriental. ´s Avonds zijn we heerlijk uiteten geweest bij een grill restaurant hier in de buurt. Heerlijk gegeten en het was erg gezellig!

Vrijdag 2 mei
Vanochtend vroeg opgestaan en de laatste spullen gepakt voor het weekend. Dat vier nog niet mee met de spierpijn haha! Na het ontbijt werden we door Duds naar Davao gebracht om daar per bus naar Mati te reizen. Helaas pakten we de langzame bus, dus duurde de rit 6 uur ipv 3. Maar ik heb me absoluut niet verveeld onderweg; prachtig uitzicht, ontelbaar veel palmbomen, idyllische eilandjes, hutjes van palmbladeren en zoveel meer moois! Onderweg kocht ik nog bananenchips en luisterde ik lekker een muziekje, lang leve mijn Ipod shuffle! Ik wist gelijk ook weer waarom ik lange busreizen meestal verkies boven binnenlandse vluchten; omdat je dan zo veel meer van het land ziet. En dat is de pijnlijke billen wel waard, haha!

Toen we in Mati aankwamen werden we gelijk belaagd door locale tricycle drivers en verkopers. Gelukkig hadden we geregeld dat het busje van het resort ons kwam ophalen. Onderweg genoten we wederom van het prachtige uitzicht. Het resort was perfect, we hebben een mooi huisje met daarbij een cottage aan het water (dat super helder is). Echter wederom geen parelwitzandstrand voor de deur; maar die komt nog! Heerlijk gezwommen en ’s avonds super lekker gegeten; eindelijk beef ipv deepfried chicken/pork. Een Duits-Italiaans stel (die bij een NGO werken voor vredesoverleggen hier op Mindanao) vroeg ons mee om zondag te gaan snorkelen bij een eilandje in de buurt, daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen! ’s Avonds geproost op het goede leven onder de prachtige sterrenhemel. Verder heb ik de meiden nog gered van een kakkerlak; Ik heb Harry de kakkerlak zwemles gegeven, maar hij heeft zijn zwemdiploma niet gehaald, haha! XD

Zaterdag 3 mei
Vanochtend was ik natuurlijk weer eens vroeg wakker, dus opgestaan en een duik genomen in de zee. Vervolgens met de meiden bij het zwembad gerelaxt en lol gehad met de opblaasdieren XD. Na de lunch wilde ik graag naar Dahican Beach om te surfen en dat bleek mogelijk! Dus met zijn 6en een busje in en naar het wijdse, strand, met veel palmbomen, azuurblauw water en een echte laidbacksurfsfeer. We namen per 3 golfsurfles en dat was echt super super super leuk!!! En het ging bij ons allemaal veel beter dan verwacht. Heel veel gelachen en het lukte me om langer dan 1 seconde op het board te blijven staan! :D Super leuk en zeker voor herhaling vatbaar!
Onderweg terug verloor Lize Rafke’s hoedje en reed daar bijna een vrachtwagen overheen. Maar Fatiha wist hem te redden door in bikini + handdoek die kant op te rennen. Echt een hilarisch gezicht natuurlijk~! ’s Avonds voldaan in slaap gevallen.

Zondag 4 mei
Vanochtend vroeg opgestaan want we werden om 6.45 opgehaald om te gaan snorkelen. Samen het het Duits-Italiaanse stel lieten we ons naar het bootje van ecotourism brengen. Heerlijk om weer even op het water te zijn en wat zijn de ontelbaar vele Filipijnse eilandjes toch mooi. En de kleur van het water! We werden afgezet bij een klein idyllisch onbewoond eilandje, met koraalriffen op zwemafstand. Wat wil een mens nog meer! Lekker gesnorkeld, gezwommen en genoten van de rust en de mooie omgeving. Voor jaloersmakende foto’s zie Facebook!

Kortom, we zijn weer helemaal uitgerust en wel voor een nieuwe werkweek!

Heel veel liefs,
Charlotte