Lieve familie en vrienden,

Bij deze het verslag van mijn eerste werkweek in het Robillo T. Memorial Hospital, Calinan.
Robillo T. Memorial Hospital (eerste werkweek!)

Maandag 7 april
Vandaag was de dag! Vanochtend na het ontbijt kregen we een briefing van Helen Grace, de verpleegkundig directrice van het ziekenhuis. We bespraken dat we standaard van maandag tot en met donderdag werken en dat we de komende 5 weken, iedere week op een andere afdeling zullen staan (op de ER sta je met zn tweeen). In het ziekenhuis zijn namelijk 5 afdelingen te onderscheien: Out Patient Department (soort van huisartsenport), Emergency Room (EHBO), Pediatrics (kinderafdeling), een interne afdeling en een interne met obstetrie. Daarnaast hebben we wekelijks een evaluatiebespreking met Helen.

’s Ochtends wilden we eigenlijk naar de rural healthcare centre van het ziekenhuis maar dat ging niet vandaag, dus we zijn voor twee uurtjes alvast naar onze afdelingen gegaan. Daar ontmoette ik de (overdreven homo :P) headnurse, die graag Sugar genoemd wordt haha! Daaronder staan de ervaren nurses en daaronder de jongere verpleegkundigen die op vrijwillige basis werken (in de hoop op een betaalde baan en/of om ervaring op te doen om naar het buitenland te kunnen). De hierarchie is hier sterk aanwezig. Tijdens die twee uur heb ik al veel interessante dingen gezien. Op St. Anne (mijn afdeling deze week), liggen patienten met uiteenlopende ziektebeelden zoals pneumonie, UWI, Tuberculose, kanker, acute buik, CVA, verkeersongelukken, intoxicaties en daarnaast worden er ook bevallingen gedaan. Kortom, een heleboel bij elkaar. De kamers zijn wel redelijk ingedeeld op ziektebeeld.

Ik heb ook meegelopen met de artsenvisite, een doplerecho gemaakt, vitale functies gemeten en vooral veel geobserveerd en veel vragen gesteld. De staf toont veel interesse tav hoe de zorg in NL is. En ze vinden het erg leuk (en hilarisch) om mij Tagalog/Visaya (de lokale talen) te leren. :D

Na de lunch zijn we samen met Duds en Helen naar de Rehab gegaan. Daar zitten lokals met diverse verslavingen vast (metamfetamine, lijm, alcohol, wiet, e.d.). We kregen daar een rondleiding van een opgenomen jongen, J. Hij studeerde voorheen verpleegkunde, en raakte verslaafd aan metamfetamine. Dat was een heftig verhaal om te horen! De jongens/mannen en meiden/vrouwen zijn (natuurlijk) van elkaar gescheiden en er heerst een zeer streng regime, met een strak dagschema, regels en straffen. Bv. Moeten de bedden volgens een vaste methode worden opgemaakt om half 5 sochtends. De straf op diefstal is 9 dagen lang van 8AM tot 8PM met het gezicht naar de muur zitten. En bij agressie wordt de desbetreffende client in een isoleercel gezet (die op een echte cel lijkt). Best heftige sancties maar ik geloof wel dat structuur en discipline kan helpen. Daarnaast leren ze daar ook allerlei basisvaardigheden, zoals wassen en koken. Kortom, interessant en indrukwekkend om te zien en horen! We zullen daar ook gaan werken, ik ben benieuwd hoe dat zal zijn!

’s Avonds waren we door Helen uitgenodigd om bij haar thuis de verjaardag van haar zoon te komen vieren, hartstikke leuk! We zongen “lang zal ze leven” voor hem en genoten van een heerlijke maaltijd. Daarnaast zijn we over onze NLse zangschaamte heen, want we hebben volluid karaoke gedaan. Dat was leuk (en behoorlijk vals haha). We zijn wel op tijd naar huis gegaan want we waren behoorlijk moe.

Dinsdag 8 april
Vanochtend mochten we uitslapen, want we gingen pas om 9 uur naar the healthcare centres. We kwamen aan bij Sto. Nino; een heel klein gebouwtje waar healthchecks, TB programma’s en vaccinaties worden gedaan. Dit is vanuit de overheid gefinancierd. Wij zullen standaard 1 dag per week (woensdag) gaan helpen in de twee healthcentres in deze provincie. Dat lijkt me erg leuk en leerzaam!

’s Middags zijn we naar de enorme shopping mall in Davao gegaan om onder andere handdoeken, waterschoenen en portable wifi te regelen. Dat laatste duurde zelfs voor Filipijnse begrippen heel lang, aldus Helen. Maar het is geregeld, dus we hebben inmiddels in ons huisje ook wifi. Daarna lekker geluncht met Helen en Duds. ’s Avonds lekker op tijd gaan slapen, want morgen begint de eerste echte vroege dienst!

Woensdag 9 april
Goedemorgen zonder zorgen!
Vanochtend om kwart voor 6 opgestaan, heerlijk koud gedoucht (dat leer je hier echt waarderen!) en me klaargemaakt voor de allereerste werkdag. Op de afdeling werd ik hartelijk ontvangen door Sugar, Shy en Caro. Vanochtend de overdracht bijgewoond en dat gaat verrassend gestructureerd! Daarna met Caro de vitale functies vd patienten gemeten. Hier verdelen ze de taken ipv de patienten/kamers. Ik heb de vitale functies 3x bij alle patienten gedaan, dus inmiddels kan ik goed handmatig de bloeddruk meten, ipv met een elektronische haha!
Daarnaast reageren de patienten en diens familie super leuk op mijn aanwezigheid; ze proberen in het gebrekkig engels en met handen en voeten contact te maken. En hoewel er veel ernstig zieke patienten liggen wordt er veel gelachen, vooral om mij haha! :P

Caro nam me steeds letterlijk aan de hand overal mee naar toe, haha (ze zijn hier een stuk meer van het lichamelijk contact dan in NL, maar niet vervelend hoor!). Na de lunch infusen verwisseld en urine samples afgenomen. Ook heb ik de beroemde/beruchte Dr. Tan ontmoet. Wat een grappige man is dat! Hij leerde me vanalles over de medicatie en toen ik het net dacht te begrijpen en ik leek te slagen voor zijn test wist ik niet waar de afkorting YAB voor stond… You are beautiful XD Eerdere studenten hadden me al gewaarschuwd voor dat soort foute opmerkingen. Maar ik kan er wel om lachen. En daarnaast weet hij ontzettend veel over de patienten en bijbehorende ziektebeelden. Dus ik vond het leerzaam om met hem patienten te onderzoeken!

’s Middags overleed er een patient op de afdeling aan een ernstige longontsteking en ik heb toen samen met Caro de post mortum care gedaan, dat was heel bijzonder! Bij overlijden uiten de filipinos wel emoties, terwijl bij ziekte/hevige pijn ze geen spier vertrekken. Echter doen de verpleegkundigen hier niet aan psychosociale ondersteuning, dat is echt een familietaak. Ook viel me vandaag op dat er amper met handschoenen gewerkt wordt en dat naalden hergebruikt worden. Later daarover meer.
Kortom, een leerzame en leuke dag! (maar ik moet nog wel meer filipijns gaan leren hoor, jeetje wat praten zij snel hier!). Op tijd gaan slapen, want ik ben en blijf een ochtendmens ;)

Donderdag 9 april
Vanochtend heb ik me samen met Sugar verdiept in de medicatie. Bij het uitzetten van de ochtendmedicatie gebruiken ze een kleurencodering. Anders dan in Nl, maar ook overzichtelijk en duidelijk. Er lopen wel overal mieren…

Verder de structuur van de ochtend ronde geleerd en me verdiept in de ontslagprocedure. Er wordt ook veel aan patientenvoorlichting gedaan bij ontslag J. Het was rustig op de afdeling, dus dit leek mij een goed moment om de polsen hoe het zit met zorgbeleid hier; de protocollen. Sugar probeerde het lachend weg te wuiven, maar zoals julllie weten laat ik dat niet zomaar gebeuren haha! Dus uiteindelijk kreeg ik hele mappen met protocollen in te zien. Heel gestructureerd, verantwoord en grotendeels volgens internationale richtlijnen. Zoals de protocollen tav handhygiene, injecteren, katheteriseren, infusie en medicatieverstrekking. Ze hebben zelfs een protocol voor hoe de vloer gedweild moet worden XD. Een groot verschil tussen protocol en praktijkobservatie is dat er vrijwel nooit handschoenen worden gedragen, ook niet bij bloed en andere lichaamsvloeistoffen. Daarnaast worden naalden meerdere malen gebruikt. Bv. Voor het optrekken en injecteren en dan ook nog voor de dosis later op de dag hetzelfde verhaal. En toen er een iv geplaatst werd, werd die naald meerdere malen gebruikt toen er 4x mis geprikt werd. Dat is een groot verschil tav NL. Ook contactisolatie is hier van een heel andere orde dan in NL.

Wat ik hier beter vind is de betrokkenheid van de familie. De familie wast de patient, ondersteunt bij toiletgng en eten, naast psychosciale ondersteuning. Per patient mag er dan ook een familielid 24uur per dag aanwezig zijn en overige familieleden heel de dag, overdag. Daardoor is het drukker op de kamers maar de werkdruk voor de verpleegkundigen is lager. En daarnaast geloof ik dat het bijdraagt aan het herstel van de patient. Daar kunnen wij Nederlanders met onze verzorgingstehuizen/gedoe omtrent mantelzorg heel wat van leren! J

Dit alles bespraken we tijdens de wekelijkse reflectie met Helen Grace. Tijdens dit gesprek legde zij uit dat het hergebruiken van naalden vaak gedaan wordt om de kosten voor de patient te beperken. PhilHealth (de enige filipijnse zorgverzekeraar) verzekert per gezinshoofd= vader, de financieel afhankelijke vrouw en 4-8 kinderen zijn gratis mee verzekerd. Voor 200peso per maand; 4 euro. Per ziektebeeld hanteert PhilHealth een kostencategorie, bv. Voor pneumonie mogen patienten max. 3 dagen opgenomen zijn. Echter worden medicijnen en materialen niet betaald door de verzekering. Wanneer een patient niet verzekerd is en/of de zorg niet kan betalen moeten ze waardevolle spullen achterlaten (sieraden, scooter etc.). Anders wordt er gekozen om geen behandeling/medicatie te geven, ookal betekent dat dat de patient overlijdt. Dat is heftig om te ervaren.

Kortom, een indrukwekkende eerste werkweek! Heel veel gezien en nu ook al heel veel geleerd! Ik ben benieuwd wat de komende weken zullen brengen! :)

Liefs,

Charlotte

PS: Vrijdagavond dachten we dat we onze suprisewelcomesparty zouden hebben, dus de meiden zijn na het zwemmen gelijk aan de slag gegaan met hun krul/stijltangen, fohns, makeup, sieraden en jurkjes XD En wat bleek; er was helemaal geen welkomsfeestje voor ons, we konden zelfs geen drankjes meer krijgen bij de keuken van het ziekenhuis. Stonden we daar, totally overdressed :P Dus weer een lesje geleerd; niet denken dat je een supriseparty krijgt, want het heet niet voor niets SURPRISEparty haha!

PPS: We doen boodschappen met de tricycle, en die zijn hier net als de jeepneys (soort tot bus omgebouwde vrachtwagens) helemaal opgepimpt met felle kleuren verf en speakers met harde muziek. Echt heel leuke vervoersmiddelen :)

PPPS: We zijn allemaal al aan de diarree, maar voelen ons gelukkig helemaal niet ziek! Het is alleen een beetje onhandig om steeds boven de wc te hangen. Een voordeel: daar krijgen we wel gespierde benen van haha :P