De laatste week vrijwilligerswerk alweer! Wat gaat de tijd toch snel :)

Deze week waren er meere kinderen en was het dus veel drukker.Ik had besloten dat ik meer in het daycare en therapie gedeelte wilde werken dan in het medische gedeelte,omdat ik dan meer intensief contact met de kids kon hebben. Zo gezegd,zo gedaan!

Dinsdag was het werken erg zwaar, de kids waren erg onrustig en niet in hun doen. Ze maakten veel ruzie en huilden veel. Jose gooide continu met blokken en stopten ze in zijn mond. Dat was een dilemma voor mij: Ik wilde voorkomen dat ze in zijn keel kwamen maar aand de andere kantis mij verteld dat hij parasieten heeft en dat ik dus moet voorkomen om in aanraking te komen met zijn speeksel en bloed... Gelukkig lukte het me om hem te overtuigen ze uit te spugen! Toen ikaan een van de moeders vroeg waardoor de kids zo onrustig waren, vertelde ze mij dathet vanavond volle maan is en dat dit de kids beinvloedt. Normaal gesproken geloof ik niet in ditsoort dingen maar dit keerleek het toch echt waar te zijn. (de volgende dag waren de kids veel rustiger envrolijker!)

Woensdag ben ik met de kids naar school gegaan en heb ik daar geholpen. Erg leuk!!! En heel bijzonder hoe de docenten de kids stimuleren en motiveren om dingen te leren (weliswaqar aangepast aan hun capaciteiten en beperkingen maar toch!) Met de kids geknutseld en gesport :) Ook tijdens het sporten is het mooi om te zien hoe verschillend de kids reageren en participeren. Sommigen zijn heel enthousiast. anderen boos als de bal wordt afgepakt en weer anderen kijken alleen toe maar lachen het hardst van allemaal!!

Donderdag het ik tijdens therapie met Guliana geoefend met lopen: super bijzonder gevoel toen zij haar eerste stapjes zette! Geweldig om dat mee te mogen maken en ik voelde me zoooo trots :D Bovendien heb ik die dag Soledad voorbereid op haar operatie, door heel rustig uit te leggen wat er ging gebeuren en wat ze kon verwachten. Dat was best lastig omdat ze niet alles goed begrijpt door haar mentale beperking en erg angstig was.

Toen ik vertelde dat dit mijn laatste week was reageerden de kids en de moeders verdrietig maar dankbaar! Het heel confronterend omdat ik graag meer voor de kids wil kunnen betekenen, maar tegelijkertijd weet dat ik dat niet kan. Ik kan hun moeder niet vervangen en ik kan ze niet beter maken. Maar ik heb gedaan wat ik kon: veel liefde en warmte geven, leuke activiteiten organiseren, ze aan het lachen maken en helpen bij de therapie!

Ik ga ze zeker missen maar ik ben ook heel dankbaar dat ik deze ervaringen heb mogen meemaken!!