Bij deze de beloofde update over het vrijwilligerswerk @ San Juan de Dios!
Ik heb trouwens foto`s op mijn facebookpagina gezet, want het duurt nogal lang om ze op mijn webblog te uploaden...

Ik werk twee weken doordeweeks van 9:00-12:00 en van 14:00-17:00. Ze noemen het een kinderziekenhuis maar het is meer eenweeshuis voor mentaal en of fysiek beperkte weeskinderen, waar ze medische hulp en therapie krijgen. 24/7 is er eenverpleegkundige, een dokter, een fysiotherapeute, een psycholoog, er zijn twee vrouwen die koken en schoonmaken en er zijn 4 ``moeders``. En dan zijn er natuurlijk de vrijwilligers, ik ben de jongste (surprise, surprise haha).Momenteel zijn er 12 kids, maar volgende week zijn het er 40. (omdat het nu vakantie is, zijn de kids met familie nu meestal thuis, poliklinisch)

De eerste dag werd ik gelijk al heel hartelijk ontvangen! Ik was(natuurlijk!) te vroeg, en dat is blijkbaar alles behalve gebruikelijk hier. De meesten komen ongeveer een half uur te laat XD In het kader van mijn inburgering kwam ik de volgende dag op tijd en de dag erna 5 minuten te laat,. So I´m making progress haha!In het begin was het even aftasten met de kids, want soms is het best moeilijk om contact met ze te krijgen (door ofwel mentale beperkingen, sommige kunnen niet praten,ofwel traumatische jeugdervaringen). Maar inmiddels verloop het contact super, ze roepen mijn naam al (terwijl die toch best lastig uit te spreken schijnt te zijn in het Spaans). En ik word helemaal plat geknuffeld, haha. Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is... De kids reageren dikwijls heel anders dan je verwacht, zo kunnen ze ineens heel boos of verdrietig zijn, terwijl je de reden daarvan niet begrijpt. Dan is het weer een uitdaging om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar als je zo´n kindje ziet lachen, dat is echt hartverwarmend!! Bovendien is het werken met die kids en de ``moeders`` erg goed voor mijn Spaans!

Dit is wel de ultieme les voor mij om te leren loslaten, al die heftige verhalen van de kids. Bijvoorbeeld Soledad: neurologisch trauma&spasmen, haar moeder is op straat doodgeschoten en haar vader is een alcoholist. Barbara: Down Syndrom, laagbegaafde moeder die is verkracht, onbekende vader... Pff ik durf het bijna hier niet op te schrijven, zo erg vind ik het! Maar aan de andere kant is het geweldighoe de kids hierworden opgevangen,goede medische hulp krijgen, met zoveelliefde worden verzorgd enhoeveel leuke activiteiten er voor ze wordengepland! :) Het kost veel tijd, moeite, liefde en geduld om goedmet deze kids om te kunnen gaan en de ´´moeders´´ doen het met zoveel liefde en passie. Echt mooi om tezien!! En dannog de warme manier waarmee ze omgaan met vrijwilligers,zo behulpzaam en dankbaar!

Dinsdag was het een feestdag en gingen we met z´n allen saltena´s eten enwerden er bloemen uitgerijkt aan de werknemersmet mooie teksten. En ik kreeg er ook een :) De andere vrijwilligers zijn trouwens erg aardig en het isleuk om reis/vrijwilligerservaringen met elkaar te delen! Met een van de vrijwilligers (Kim, VS, 28j)ben ik uitetengeweesten ga ik hetweekendmee afspreken :)

Ikword bij alle activiteitenbetrokken en mijn taken omvatten onder anderemasseren, assisteren bij zwemtherapie, bij therapie met paarden, eten geven, pedagogische aspecten, loving and caring, liedjes zingen, schilderen enfilmkijken. Iedere dag is weer anders en ieder moment is weer uitdagend!

Kortom, het vrijwilligerswerk is geweldig om te doen, maar ook wel vermoeiend!

Liefs xx