8 juli, een gezellig afscheidsfeestje voor vrienden. Het was erg leuk dat zowel mijn vriendinnen uit Nijmegen als uit Eindhoven én Margo [mijn reisvriendinnetje van CR] er waren! Daarna heb ik die hard mijn backpack ingepakt,de laatste voorbereidingen getroffenen heb ik alle gegevens nogmaals gecontroleerd. Donderdag 12 juli 2012 was het eindelijk zover!

Mijn ouders en mijn broer brachten me naar het vliegveld in Brussel. Nadat ik mijn backpack had ingecheckt gingen we nog even samen pizza eten, nog even met z'n vieren op de foto en toen namen we afscheid. Best een vreemd gevoel hoor, als je zo door de security loopt. En daar zat ik toen, in mijn eentje bij de gate te wachten tot mijn nieuwe avontuur kon beginnen! Vanuit Brussel vloog ik naar Madrid, waar ik overstapte richting Lima, van waar ik naar La Paz, Bolivia zou vliegen.

Na in totaal meer dan 24 uur te hebben gereisd, waarvan 17 uur gevlogen, kwam ik ZONDER jetlag in La Paz aan. Met een nieuwe stempel in mijn paspoort [yeah!] liep ik richting de uitgang. En dan ben je ineens in een totaal andere wereld. Bij de uitgangwerd ik vrolijk ontvangeneen groepje Latijns Amerikaanse muzikanten. En devriendelijke taxichauffeur van het hotel stond al metbordje met mijn naam erop te wachten. Onderweg genoot ik van het prachtige uitzicht op La Paz, de indrukwekkende hoofdstad van Bolivia.Deze stad ligt opongeveer 3600 meter hoogte, op&tussen&tegenruige bergkammen. De temperatuur is erg aangenaam, helemaal niet zo koud als ik had verwacht. Het is hier per slot van rekening wel winter en door de hoogte vriest het 's nachts dikwijls. Maar overdag is het prima weer. Zeker in de zonhoef je echt geen vest aan, laat staan een jas. De locals dragen echter dikke poncho's van alpaca wol en omslagdoeken ik de prachtigste kleuren, met natuurlijkbolhoedjes op hun excentrieke hoofden!

Onderweg heb ik veel metde chauffeur gepraat[in het Spaans!] over La Paz en de Boliviaanse cultuur&natuur. Het Spaans sprekenvalt me alles mee, ikkan het nog best goed, al zeg ik het zelf haha! Doordat ik zelf in hetSpaans begin [ookal kunnen ze in het hotel en op het vliegveld wel enigzins Engels] kan ik gelijk weer even oefenen! Ik merk dat dat erg gewaardeerd wordt door de locals

Wat een chique hotel!!! Mijn 'suite' is zijn naam echt dubbel en dwars waard = het is super groot en heel netjes afgewerkt[ook voor Nederlandse begrippen]. Ik heb een eigen keuken, woonkamer, badkamer [met ligbad], een inloopkast! en een slaapkamer met 2 tweepersoonsbedden voor mij alleen. Wat een luxe. Ik geniet er nog maar van want ik ga er eigenlijk wel vanuit dat mijn volgende slaapplaatsen een stuk primitiever zullen zijn! Haha maar dat vind ik ook niet erg, anders had ik ook nooit voor een dergelijke reis gekozen

Mijn telefoon heeft sinds Lima geen bereik meer dus ik had mijn ouders even in het hotel gebeld om te laten weten dat ik veilig ben aangekomen. Morgen vlieg ik door naar Sucre en dan ga ik daar gelijk even een lokaal simkaartje kopen.

Wat betreft hoogteziekte valt het me 100% mee, terwijl ze eigenlijk aanraden om vanaf 2000m maximaal 300m per dag te stijgen. Zodat je goed kunt acclimatiseren. Dit meiske steeg vanaf 0 metergewoon in een keer, via 1000m in Lima, naar 3600m zonder hoogteziek te worden! Maar ik moet wel bekennen dat ik het wel merk hoor. Ik dacht na zo'n lange tijd in het vliegtuig te hebben gezeten is traplopen wel fijn. Nou mijn hotelkamer is op de 7e verdieping en dat ging dus niet zonder slag of stoot! Man o man, ik was helemaal buiten adem haha. En zo slecht is mijn conditie nou ook weer niet, haha! Ik merk ook dat ik veel dorst heb, door de droge lucht in het vliegtuig en de ijle lucht hier. Maar gelukkig kreeg ik gelijk bij aankomst in het hotel een lekker welkomsdrankje aangeboden.

Ik heb heerlijk [warm!] gedoucht, daar heb ik ook nog maar even flink van genoten, hihi! Ik kan me vaag nog iets herinneren van vorig jaar 5 weken zonder warm water...Maargoed, vervolgens ben ik lekker naar buiten gegaan om de sfeer te proeven, mensen te kijken en een paar boodschappen te doen in el supermercado. Zoals agua potable. Een Aymara [lokale] vrouw voor mij zag ik bij iedere fles die ze kocht controleren of de fles echt nieuw was en of de dop dus verzegeld was. Schijnbaar worden flessen ook met kraanwater gevuld en als zijnde mineraal water verkocht. Dus in het kader van inburgering volgde ik haar voorbeeld

Ik voel me eigenlijk vanaf het begin al op mijn gemak hier, ondanks de vele waarschuwingen voor berovingen in La Paz heb ik geen onveilig gevoel. En wat een bijzondere en vooralmooie mensen!! Ik zou wel uren op een bankje kunnen zitten om naar de Quecha's, Aymara's en Indigo's te kijken! Helaas willen de meesten niet dat er foto's van ze worden gemaakt, omdat ze ofwel geloven dat de camera hun ziel wegneemt of omdat ze het idee hebben dat wij 'gringo's' alleen foto's van de armoede maken, en zij ook hun trots hebben. Dus ik kan jullie nog even niet laten meegenieten. Maar gelukkig heb ik nog genoeg tijd hier om mooie indianen te spotten en te fotograferen!

Heel veel liefs vanuit het wilde westen, waarvandaag de dag nog steedscowboys en indianen leven!