Wat een zwaar leven XD

Lieve vriendjes en vriendinnetjes

Maandag 28 April
Vanochtend op ons gemakje opgestaan, aangezien we pas om 9uur werden opgehaald. Filipijnse tijd kennende werd het dus 10uur. Samen met Hellen bezochten we eerst het Filipijnse eagle park, waar Rafke haar beestenangst overwon en met een enorme slang op de foto ging. Dat was dan ook gelijk het enige spannende van ons bezoek aan het park haha!

Daarna zijn we naar het weeshuis gegaan. Daar werden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse. De kinderen komen vanuit de bergen. Wanneer de moeder overlijdt hertrouwt de vader vaak gauw en met zijn nieuwe vrouw is er geen plek voor de kinderen van de moeder… Totaal verwaarloost worden de kids dan van de straat geplukt. In het weeshuis krijgen ze eten, kleding en basisvaardigheden aangeleerd evenals psychosociale begeleiding en onderwijs. De kinderen zongen een mooi meerstemmig lied voor ons. Daarna reden we door naar de 911 centrale. Daar komen alle noodtelefoontjes binnen (oa ambulance, brandweer, marine). Het zag er erg netjes en georganiseerd uit! Ook hier mogen we waarschijnlijk stagelopen!

Vervolgens reden we door naar Davao, waar we naar een opvangcentrum voor abused girls. Seksueel misbruik en mishandeling komt hier veelvuldig voor. De ontmoeting met die meisjes (6-17jaar) was heftig. Onvoorstelbaar dat er mannen zijn die zulke jonge, onschuldige, kwetsbare meisjes zoveel schade aan kunnen doen voor een beetje genot… Toen de meiden een liedje zongen, over dat ze een nieuw thuis hadden gevonden en hun hoop voor de toekomst niet laten verpesten door het verleden, kreeg ik een brok in mijn keel… Ik zou graag iets voor die meiden willen doen! Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als we daar gaan werken.

Daarna zijn we nog naar een soort huis van bewaring voor criminele straatjongens gegaan. Ook daar zullen we waarschijnlijk gaan werken. Na deze bezoeken reden we door naar het strand om daar de dag na te bespreken en om een planning te maken voor de komende weken. ’s Avonds nog even gezellig buiten zitten kletsen met de meiden.

Dinsdag 29 April
Vandaag hadden we weer een loodzware werkdag XD. We begonnen pas om half 2 ’s middags.
’s Ochtends hebben Lize en ik ons plan voor het rondreizen op de Filipijnen vastgelegd, voor na de stage. 120euro voor 3 binnenlandse vluchten, ideaal! Goede tijden in het verschiet!

’s Middags gingen we naar een opvangtehuis voor gehandicapte jongens/mannen. Het was echt schrijnend om te zien hoe het er daar aan toe gaat. De gehandicapten worden hier vrijwel altijd verstoten door hun families uit schaamte en door beperkte (financiele) mogelijkheden.. Door de politie worden ze vaak totaal verwaarloosd van de straat geplukt en naar een ziekenhuis gebracht, van waaruit contact wordt opgenomen met soortgelijke instanties. De medewerkers zijn vrouwelijke verpleegkundigen/social workers en worden vaak als moeder gezien. Hoewel de gehandicapten ons allemaal heel positief benaderden (mijn hand vastpakken en tegen hun voorhoofd tikken, als teken van respect), zijn hun leefomstandigheden slecht. De medewerkster probeerde het mooier af te schilderen dan het daadwerkelijk is; de geur van urine en ontlasting overheerst en ze slapen op de vieze betonnen vloer. Daarnaast dragen ze vieze, kapotte kleren en zijn er amper activiteiten en ontspanningsmogelijkheden. Kortom, veel voor ons om daar te doen & doneren!

’s Middags hadden we nog een andere uitdaging; we hadden de slaapkamerdeur op slot gedaan, maar de sleutel nog binnen liggen. En aangezien er nog steeds geen reservesleutels zijn gemaakt, betekende dat dat we moesten inbreken in ons eigen huis haha! Daar bleken we niet zo goed in te zijn, maar gelukkig wilden de conciërge en bewaker van het ziekenhuis ons wel helpen. Die lachten hartelijk om onze domme fout, maar ze hadden de deur binnen een mum van tijd open!

Woensdag 30 april
Vanochtend moesten we voor de verandering vroeg op, want we gingen weer naar de healthcare centres om kinderen te vaccineren. Echter bleek er vandaag een event te zijn van “Generation Nutrition”. In samenwerking met Unicef werden kinderen uit sloppenwijken gescreend op ondervoeding, wat bij hen veelvuldig voorkomt. Vandaag werden de behaalde resultaten van de afgelopen maanden gevierd. Interessant om te zien hoe zo’n campagne is opgezet. En we hebben inderdaad heel veel ernstig ondervoede kinderen gezien!
Daarna gingen we vaccineren. Wederom was het penta vaccin niet beschikbaar en viel het aantal te vaccineren kinderen mee. Desondanks heb ik toch met plezier de babies gevaccineerd tegen TB, MMR en OPV.

’s Middags zijn we naar the home for the elderly geweest. Daar verblijven ouderen (met voornamelijk dementie) voor wie de familie niet kan zorgen. Het zag er redelijk schoon en goed georganiseerd uit! Lize was helemaal in haar element daar, leuk om te zien!

’s Avonds zijn Fatiha, Maartje, twee ROC jongens en ik naar de plaatselijke sportschool gegaan, ergens in een vaag zijstraatje. Daar hebben we ons flink uitgeleefd. Ik was total loss na de bootcampzumba (zonder airco of pauze). Super leuk en super fijn om mijn koppie leeg te maken!

Donderdag 1 mei
Dag van de arbeid betekent hier dag zonder arbeid XD. Wat hebben we het toch weer zwaar hier. Vandaag de hele dag met de meiden bij het zwembad doorgebracht. Daarnaast hebben we een resort geboekt in Mati, Davao Oriental. ´s Avonds zijn we heerlijk uiteten geweest bij een grill restaurant hier in de buurt. Heerlijk gegeten en het was erg gezellig!

Vrijdag 2 mei
Vanochtend vroeg opgestaan en de laatste spullen gepakt voor het weekend. Dat vier nog niet mee met de spierpijn haha! Na het ontbijt werden we door Duds naar Davao gebracht om daar per bus naar Mati te reizen. Helaas pakten we de langzame bus, dus duurde de rit 6 uur ipv 3. Maar ik heb me absoluut niet verveeld onderweg; prachtig uitzicht, ontelbaar veel palmbomen, idyllische eilandjes, hutjes van palmbladeren en zoveel meer moois! Onderweg kocht ik nog bananenchips en luisterde ik lekker een muziekje, lang leve mijn Ipod shuffle! Ik wist gelijk ook weer waarom ik lange busreizen meestal verkies boven binnenlandse vluchten; omdat je dan zo veel meer van het land ziet. En dat is de pijnlijke billen wel waard, haha!

Toen we in Mati aankwamen werden we gelijk belaagd door locale tricycle drivers en verkopers. Gelukkig hadden we geregeld dat het busje van het resort ons kwam ophalen. Onderweg genoten we wederom van het prachtige uitzicht. Het resort was perfect, we hebben een mooi huisje met daarbij een cottage aan het water (dat super helder is). Echter wederom geen parelwitzandstrand voor de deur; maar die komt nog! Heerlijk gezwommen en ’s avonds super lekker gegeten; eindelijk beef ipv deepfried chicken/pork. Een Duits-Italiaans stel (die bij een NGO werken voor vredesoverleggen hier op Mindanao) vroeg ons mee om zondag te gaan snorkelen bij een eilandje in de buurt, daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen! ’s Avonds geproost op het goede leven onder de prachtige sterrenhemel. Verder heb ik de meiden nog gered van een kakkerlak; Ik heb Harry de kakkerlak zwemles gegeven, maar hij heeft zijn zwemdiploma niet gehaald, haha! XD

Zaterdag 3 mei
Vanochtend was ik natuurlijk weer eens vroeg wakker, dus opgestaan en een duik genomen in de zee. Vervolgens met de meiden bij het zwembad gerelaxt en lol gehad met de opblaasdieren XD. Na de lunch wilde ik graag naar Dahican Beach om te surfen en dat bleek mogelijk! Dus met zijn 6en een busje in en naar het wijdse, strand, met veel palmbomen, azuurblauw water en een echte laidbacksurfsfeer. We namen per 3 golfsurfles en dat was echt super super super leuk!!! En het ging bij ons allemaal veel beter dan verwacht. Heel veel gelachen en het lukte me om langer dan 1 seconde op het board te blijven staan! :D Super leuk en zeker voor herhaling vatbaar!
Onderweg terug verloor Lize Rafke’s hoedje en reed daar bijna een vrachtwagen overheen. Maar Fatiha wist hem te redden door in bikini + handdoek die kant op te rennen. Echt een hilarisch gezicht natuurlijk~! ’s Avonds voldaan in slaap gevallen.

Zondag 4 mei
Vanochtend vroeg opgestaan want we werden om 6.45 opgehaald om te gaan snorkelen. Samen het het Duits-Italiaanse stel lieten we ons naar het bootje van ecotourism brengen. Heerlijk om weer even op het water te zijn en wat zijn de ontelbaar vele Filipijnse eilandjes toch mooi. En de kleur van het water! We werden afgezet bij een klein idyllisch onbewoond eilandje, met koraalriffen op zwemafstand. Wat wil een mens nog meer! Lekker gesnorkeld, gezwommen en genoten van de rust en de mooie omgeving. Voor jaloersmakende foto’s zie Facebook!

Kortom, we zijn weer helemaal uitgerust en wel voor een nieuwe werkweek!

Heel veel liefs,
Charlotte

Nieuwe week, nieuwe kansen!

Lieve familie en vrienden,

Alweer een week voorbij, wat gaat de tijd toch snel en wat maken we veel mee in een korte tijd!

Maandag 21 April
Ondanks dat ik vandaag op de OPD sta (en dus een uur later begin) was ik natuurlijk weer vroeg wakker. Dus gelijk maar weer eens een handwasje gedaan en me op mijn gemakje klaargemaakt voor het werk. Vanochtend heerlijk gewerkt. Samen met Aileen (vpk hier) het spreekuur gehouden en ik merk dat ik steeds meer zelfstandig kan, mede doordat ik het Visaya steeds beter begrijp en dat de meeste locals Engels wel begrijpen. Dus later ook meer zelfstandig kunnen doen! Onder andere wondzorg, hechtingen verwijderen, rabies vaccinaties geven, medical check ups doen, ECG gemaakt. ’s Middags tijdens het spreekuur, er waren minder patienten, ook nog aan de puzzel van Lennart gewerkt. Toen de dokter binnen kwam wilde hij mee helpen, ookal snapte hij er niet veel van XD.

Verder was er aan het einde van de dag nog zumbales, dus dat kon ik weer niet missen. Dat was wederom erg leuk en goed om mijn koppie leeg te maken. ’s Avonds lekker op tijd gaan slapen in mijn hemelbedje (uhm klamboe :p).

Dinsdag 22 april
Vanochtend stond ik met Maartje op de ER. ’s Ochtendsvroeg was het erg rustig, op een ECG na. Dus toen maar even foto’s geupload en een weblog gepost.

Later werd er een jongen binnengebracht die ten gevolge van een motor ongeluk buitenbewustzijn was. Zijn twee bijrijders hadden het niet overleefd. Hij had een fikse deuk in zijn schedel en meerdere wonden. De vitale functies en de ABCDE voorspelden niet veel goeds. De ABC wordt hier trouwens dikwijls niet adequaat opgevolgd. Randy (ERnurse) vertelde dat de identiteit vd patient niet bekend was, waardoor er niet met zekerheid kon worden vastgesteld of de patient verzekerd was/voldoende geld had voor intubatie en medicatie. Heel heftig! Wel werd een infuus geplaatst, evenals een katheter. Vooral naar dat de familie dus ook niet kon worden ingelicht. Later is de vader door de politie gevonden en is de patient overgeplaatst naar het DMC (het overheidsziekenhuis in Davao).

Woensdag 23 April
Vanochtend niet gaan werken want ik was ziek. De hele dag geslapen en dat deed me gelukkig goed! De anderen zijn weer naar de health care centres gegaan ivm het vaccinatieprogramma. Vandaag zijn ook de ROC studenten aangekomen, 7 MBO verpleegkundigen in opleiding, dus het wordt nog behoorlijk druk hier!

Donderdag 24 April
Ik ben vandaag weer met Maartje naar de SEH gegaan, en hoewel het rustig was hebben we toch heel wat ECGs gemaakt. Daarbij heb ik ook met de dokter besproken waarom ze hier zo snel starten met een infuus en ABkuur/medicatie; de patienten wachten vaak lang met voordat ze naar de dokter gaan, door de afstand en vanwege financiele problemen. Waardoor de ziekte vaak al vergevorderd is. Om dan dagen te moeten wachten om lab/xray/ecg uitslagen gaat vaak niet meer. ’s Middags heb ik voor het eerst infusen geprikt en dat ging gelijk goed! De opperzuster begeleidde ons daar goed bij. Dus dat was een goede ervaring!

Daarnaast werden er nog een aantal kindjes binnengebracht met vermoedelijk Dengue. Dat komt hier vaker voor dan malaria. ’s Avonds werd er nog een patient binnengebracht van wie de arm was afgehakt door een rijstbewerkingsmachine…Zo heb je hier veel bijzondere casussen!

Vrijdag 25 april
Vanochtend weer vroeg wakker. En na het ontbijt zijn Lize, Rafke en ik naar het zwembad gegaan, om heerlijk te relaxen, te genieten van de rust en van het prachtige weer. Dat is zeker gelukt! En we zijn wederom flink verkleurd, dus ja Jess ik kom waarschijnlijk als een neger terug :P.

’s Middags nog boodschappen gedaan en onszelf getrakteerd op ijs! <3
Dat smaakte super lekker, zeker na het lange wachten in de supermarkt en de stress toen de pinautomaat crashte toen Rafke wilde pinnen… Verder nog wat geshopt een leuk jurkje en Lize een leuk broekje. Dat broekje wilde ik eigenlijk ook, maar Filipijnse maat L kreeg ik niet over mijn billen XD. Dus weer een ervaring rijker haha! We wilden ook nog een fruitshake halen maar daar werden we bijna opgelucht, want hier maken ze de shakes van poeder, ipv van echt fruit. Waarom, geen idee. Zeker niet als je ziet hoeveel tropisch fruit ze hier langs de weg alleen al verkopen!

Aan het eind van de middag bleek er een kolonie grote, vliegende mieren ons huisje proberen te bezetten. Maar wij zijn en blijver groter :P Dus gewapend met een flinke bus anti-insectenspray gingen we de strijd aan haha! Nier echt fairplay maar wel effectief ;)

Onze plannen voor het weekend zijn wederom veranderd; we gaan een weekendje Davao onveilig maken!

Zaterdag 26 april
Vanochtend voor het ontbijt tosti gebakken; super lekker!!! Vervolgens hebben we ons per tricycle ons naar de L3 terminal van Calinan laten brengen. Waar we per L3, een soort minivan met airco, maar natuurlijk bomvol, naar Davao reisden. We lieten ons afzetten bij Ateneo, waar we hadden afgesproken met Cedric. (een med tec student en tevens de zoon van een vd nurses hier). Hij ging ons een rondleiding door Davao geven, super leuk! We begonnen bij de moslimmarkt. Hoewel Davao als een echte metropool wordt bestempeld, zijn alle bezienswaardigheden relatief dichtbij elkaar. We bezochten een bijzondere kathedraal, waar toevallig op dat moment een bruiloft plaats zou vinden. Maar de filipijnse tijd kennende ging dat nog wel even duren, dus we besloten (terecht) om later terug te komen. We bezochten de city hall en park. Daar vertelde Cedric over de Philippine eagle, de trots van het land en de literaire verzetsstrijder Rizal. Davao was tijdens de kolonisatieperiode een belangrijke stad, strategisch gezien door de haven. Interessant om van een local te horen over het land en de bijbehorende cultuur!

De bruiloft was bijzonder om mee te maken. Vooral ook om het contrast te zien tussen de prachtige jurken van de bruid en bruidsmeisjes tegenover de bedelaars voor de kerk. Omdat hier tienerzwangerschappen veelvuldig voorkomen, trouwen koppels al vroeg. Vanaf 18 jaar is het wettelijk toegestaan maar tot 21 jaar in toestemming van de ouders vereist. Daarna zijn we per kleine, felgekleurde pickup naar de Chinese Boedhistische tempel gegaan. Die was mooi, hoewel ik natuurlijk wel mooiere heb gezien in mijn reiscarriere ;).

Toen we naar ons hotel wilden per pickup werden we voor het eerst opgelicht; het was namelijk maar 50 meter en daarvoor moesten we 8 peso pp betalen. 16 eurocent, daar niet van haha!
Het inchecken verliep wat moeizaam, maar toen we de kingsizebedden zagen waren onze zorgen gauw verdwenen!

We gingen eten bij het restaurant Jacks Ridge, bovenop de berg. Vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over Davao. We kwamen daar net voor zonsondergang aan. Prachtig. Daar hebben we heerlijk gegeten, cocktaills gedronken (pina collada natuurlijk) en gezellig gekletst. Er was ook een leuk live bandje die de avond perfect maakte. We hadden voor Cedric speciaal gevraagd of ze voor hem een verjaardagsliedje wilden spelen (hij was gisteren jarig maar heeft dat niet gevierd) en dat deden ze! Super leuk :D

’s Avonds voldaan in slaap gevallen in mijn eigen kingsizebed; tevens het eerste filipijnse bed dat niet te klein is voor mijn lange nederlandse benen haha!

Zondag 27 april
Heerlijk als een prinsesje geslapen! Na het ontbijt zijn we naar de fruitmarkt gegaan. Dat was leuk! Veel mooie fotos gemaakt, alweer. Ik maak de meeste foto’s van de meidengroep, dus iedereen wil steeds mijn foto’s hebben haha! Daarna zijn we per jeepney naar de shopping mall gegaan, waar we lekker westers hebben geshopt. Dat is ook wel eens fijn! En met mijn eigen deal (iets nieuws kopen betekent iets ouds achter laten) raakt mijn backpack niet vol hoor! J

Toen we ons naar het nederlandse restaurant “de bonte koe” wilden gaan, bleek deze gesloten te zijn, dat was wel een domper! Wel zagen we locals die spandoeken maakten voor 1 mei, labour day. Maar honger hadden we inmiddels wel, dus wederom lekker multiculti naar de Mac gegaan XD Ik ben daar nog nooit zo vaak geweest als tijdens deze reis XD. Daarna wilden we per L3 terug naar Calinan. Echter probeerde de eerste L3 driver ons op te lichten, maar daar trapten wij natuurlijk niet in. Dus gewoon weer uitgestapt en houdoe gezegd, haha!
De volgende L3 driver bracht ons wel netjes en voor de juiste prijs naar huis. (zo voelt het echt al).

Wat een fijn weekend hebben we weer gehad. We zijn hier nu al bijna een maand en wat gaat de tijd toch snel. Ookal maken we super veel diverse dingen mee! J

Wederom staan de foto’s weer op facebook!

Liefs,

Charlotte

Werkweek 2 en Holy Week!

Lieve familie en vrienden,

Bij deze weer een teken van leven vanaf een ver Filipijns eilandje!
Alweer een werkweek voorbij en alweer heel wat ervaringen rijker!

Maandag 14 April
Vandaag had ik mijn laatste dag op de afdeling, St. Anne. Vanochtend was het redelijk rustig op de afdeling (naar mijn idee te rustig:P). Maar wel lekker gewerkt hoor, fijn om steeds meer zelfstandig te kunnen doen! Vandaag werd er een nieuwe patient opgenomen; een jongen met flinke brandwonden aan het gezicht. Overduidelijk deed dat veel pijn, maar de jongen weigerde pijnmedicatie omdat hij niet verzekerd is en geen geld heeft voor de medicijnen. Dat was wel heftig om mee te maken! Aan het eind van de dienst de collega’s bedankt voor de goede, hartelijke begeleiding. Fijn dat ze me vanalles wilden uitleggen, laten leren en me niet overvraagden J. Salamat!

’s Middags kwam er een echte tropische regenbui over, dus we waren al zeiknat voordat we bij de zumbales aankwamen. Lena, een Filipijnse verpleegkunde student hier, geeft iedere week zumbales voor de medewerkers van het ziekenhuis. Dat laat ik natuurlijk niet aan mij voorbij gaan! :D Ook de filipinos doen volop mee erg leuk!

Dinsdag 15 April
Vandaag heb ik op de kinderafdeling gewerkt. We hadden maar 5 patientjes in plaats van 20 dus het was erg rustig. Sowieso is het deze weken rustig in het ziekenhuis in verband met de zomervakantie nu hierzo. Maar wel veel vragen kunnen stellen (oa over Dengue) en veel gelachen met de medewerkers van de afdeling!
’s Middags weer even boodschappen gedaan, we slepen heel wat af met die flessen water! ’s Avonds nog een huismeeting gehad, waarin we allemaal even ons zegje hebben kunnen doen. Zodat we wat meer rekening met elkaar kunnen houden, want het is wel wennen hoor, met 6 meiden in een klein huisje wonen!

Woensdag 16 April
Nieuwe dag, nieuwe kansen! Vanochtend zijn we naar de rural healthcare centres gegan in verband met het vaccinatieprogramma. Ik ging samen met Fatiha en Terra naar St. Nino. We moesten nog even wachten voordat we konden beginnen. Ja jongens, wachten leren we hier wel haha!
Ondertussen kwam er een baby’tje binnen met een flinke hoofdwond; ze was met haar hoofdje op een plank met spijkers gevallen. De wond was behoorlijk smerig en het kindje ging behoorlijk te keer! Bij gebrek aan handschoenen werd de wondzorg zonder gedaan. Fatiha en ik assisteerden. J
Daarna legde Mimie (de hoofdverpleegkundige en tevens een spontane meid) aan ons uit hoe we de verschillende vaccinaties moesten geven; oa anti tuberculose, anti mazelen en de 5 ziektes. Ook leerden we hoe we in het Visaya de belangrijkste anamnese vragen konden stellen. Zij gaf aan de jonge moeders health education, waarna we met zijn allen gingen bidden. Toen kon het vaccineren echt beginnen! Dat ging goed en was leuk, ookal begonnen de kinderen soms wel flink te krijsen :P.

Verder hebben we smiddags nog een evaluatiegesprek gehad met Hellen. We vroegen haar over hoe de rest van ons programma eruit zou zien, aangezien er volgende week roc studenten komen, en we bang zijn dat er dan te weinig te doen is. Hellen verzekerde ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken, hier krijgen ze altijd pas 2 weken van te voren hun rooster. Dus wij zitten nog met ons hoofd in de typisch Nederlandse modus, van het plannen en vooruit denken haha!

Daarna zijn we met Dr. Robillo naar zijn farm gegaan. Hij heeft van zijn vader, net als zijn broers en zussen, een groot stuk land geerfd, die helemaal vol staat met plantages. Super mooi en wat een rust daar zeg! We kregen nog allerlei tropisch fruit te proeven en natuurlijk was ik een gelukkig meisje met mijn kokosnoot! J
Op de terugweg nog lekker zitten kletsen met dr. Robillo, dat is echt een wijze man! Een uitspraak is me zeker bijgebleven; “No matter what happens, you should never walk away from any challenge that life offers you”. End of story.

Donderdag 17 April
Vanochtend ben ik als een van de weinigen vroeg opgestaan om te gaan werken. We hoefden niet te werken omdat het vanaf vandaag holy week is (ivm pasen). Maar ik stond vandaag op de OPD, een soort EHBO/huisartsenpost ingepland, dus dat wilde ik niet missen! De dienstdoende verpleegkundige Aileen is erg aardig en legde heel veel uit over de gang van zaken. De vpk doet de eerste check-up; vitale functies, klachten beschrijving, wondzorg, injecteren e.d. voordat de patienten door de dokter gezien worden. Daarnaast rapporteert zij ook alles. Ik heb dit vanochtend samen met haar gedaan. Dat was erg leuk! Oa veel patienten met infecties, vehicle accidents, med. Check-up. Daarnaast heb ik nog een tijdje met Lena (zumbalerares) gepraat en zij heeft me veel tips gegeven ten aanzien van het reizen naderhand.

’s Middags hebben we onze spullen gepakt en ons klaargemaakt voor het weekendje weg. We gaan samen met de ziekenhuisstaff naar Samal Island, voor het paasweekend. We reisden op typisch Filipijnse manier; de wagen ramvol geladen met eten en veel te veel mensen! (zeker wij blanken met onze lange benen hadden daar wel moeite mee haha). Onderweg werd gelijk ook alweer een fles rum opengetrokken. Dat is ook typisch Filipijns haha! Met de ferry gingen we naar Samal. Daar aangekomen werden we naar een zaal van het Philippin Human Resource development centre gebracht. Een grote zaal waar ze matrassen op de grond hadden gelegd. Heel basic, maar prima voor de 2,50 pppn die we ervoor betaalden! Het strand was niet erg mooi, vooral door het vele koraal dat er lag konden we er niet echt liggen. Maar we mogen zeker niet klagen!
Djodjo de kok van het ziekenhuis, was mee om voor ons te koken. Goed geregeld he! ’s Avond nog lekker buiten zitten kletsen, gedanst en de oudere mannen die mee waren speelden gitaar. What a hardknocklife!

Vrijdag 18 April
Vanochtend was ik natuurlijk weer eens vroeg wakker, dus zachtjes de zaal uitgeslopen om naar de zonsopkomst te kijken en daarna te gaan zwemmen. De hulpkok Lito ging mee, just in case something happens. Later kwamen de anderen ook mee zwemmen. Heerlijk! Super helder water, aangename temperatuur en nu met de waterschoentjes geen last van de zee-egels. Daarna kregen we pannenkoeken als ontbijt! Wat een verwennerij! Verder de ochtend voornamelijk zwemmend, snorkelend, kletsen doorgebracht.

Na de lunch hielden we een siesta, want de zon werd echt te fel! Fatiha maakte de jongens hardhandig wakker: met twee deksels van pannen XD
’s Avonds wederom lekker gegeten en gezellig in het bamboehuisje zitten kletsen. Maar ditkeer wel op tijd gaan slapen, want we hebben nog een weekend voor de boeg!

Zaterdag 19 April
Vandaag zijn we naar het Maxima Aqua fun park gegaan met Mimie, Lena en Ralph. Samal is echt een mooi tropisch eilandje, dus alleen de weg daar naar toe was al mooi! Het aqua park was een stuk kleiner dan verwacht, met “maar” twee glijbanen, een wipe-out kussen en geen zwembaden. Maar natuurlijk wel de oceaan! Dus lekker van de glijbanen afgegaan en genoten van het prachtige uitzicht. We zijn trouwens al goed ingeburgerd; hier was een toilet zonder emmer, met westerse doorspoeler, en dat snapten we eerst niet haha!

’s Middags hebben we nog Canopy gedaan over gammele hangbruggen en een drop down. De guide vond zichzelf nogal grappig en popiejopie, maar dat viel best tegen XD. De canopy was niet heel spannend, maar wel heel leuk!
Daarna wederom lekker gezwommen en met Ralph gepraat over reizen, vrijwilligerswerk en over waar hij vandaan komt (zijn oma is Spaans, vanwege de colonisatie). Dat was wel interessant! Tijdens zonsondergang reden we terug naar onze slaapplaats, waar we helemaal rozig in slaap vielen!

Zondag 20 April
Fijne pasen allemaal!!
Wij zijn om 2.45 opgestaan vanwege de speciale paasmis in de openlucht kerk. Dat was heel bijzonder om mee te maken! Leuke kinderkoren, engelen en natuurlijk typisch Filipijns; tropische regenbui, half af altaar en krakende muziekboxen :P.
Rond 6 uur weer even gaan slapen.

We zijn samen met Hellens familie, de kok, lena en mimie naar de uiterste punt van Samal gegaan, opzoek naar een mooi bountystrand. Helaas viel dat best nog tegen aangezien de weinige zandstranden hier prive terrein van dure resorts zijn. Toch vonden we een prima plek om de dag door te brengen. Lekker gezwommen, gesnorkeld, gezond, gevolleybald en veel gelachen.

Aan het eind van de dag weer terug naar “het vaste land” gegaan en onderweg naar huis bij de McDonalds gegeten. Lekker exotisch dus haha! ’s Avonds voldaan in slaap gevallen na een fijn lang weekend. Wat hebben we al veel gezien, gedaan en meegemaakt in 3 weken! J

Liefs,
Charlotte

PS: Ik heb weer foto’s op facebook geplaatst!

Robillo T. Memorial Hospital; eerste werkweek!

Lieve familie en vrienden,

Bij deze het verslag van mijn eerste werkweek in het Robillo T. Memorial Hospital, Calinan.
Robillo T. Memorial Hospital (eerste werkweek!)

Maandag 7 april
Vandaag was de dag! Vanochtend na het ontbijt kregen we een briefing van Helen Grace, de verpleegkundig directrice van het ziekenhuis. We bespraken dat we standaard van maandag tot en met donderdag werken en dat we de komende 5 weken, iedere week op een andere afdeling zullen staan (op de ER sta je met zn tweeen). In het ziekenhuis zijn namelijk 5 afdelingen te onderscheien: Out Patient Department (soort van huisartsenport), Emergency Room (EHBO), Pediatrics (kinderafdeling), een interne afdeling en een interne met obstetrie. Daarnaast hebben we wekelijks een evaluatiebespreking met Helen.

’s Ochtends wilden we eigenlijk naar de rural healthcare centre van het ziekenhuis maar dat ging niet vandaag, dus we zijn voor twee uurtjes alvast naar onze afdelingen gegaan. Daar ontmoette ik de (overdreven homo :P) headnurse, die graag Sugar genoemd wordt haha! Daaronder staan de ervaren nurses en daaronder de jongere verpleegkundigen die op vrijwillige basis werken (in de hoop op een betaalde baan en/of om ervaring op te doen om naar het buitenland te kunnen). De hierarchie is hier sterk aanwezig. Tijdens die twee uur heb ik al veel interessante dingen gezien. Op St. Anne (mijn afdeling deze week), liggen patienten met uiteenlopende ziektebeelden zoals pneumonie, UWI, Tuberculose, kanker, acute buik, CVA, verkeersongelukken, intoxicaties en daarnaast worden er ook bevallingen gedaan. Kortom, een heleboel bij elkaar. De kamers zijn wel redelijk ingedeeld op ziektebeeld.

Ik heb ook meegelopen met de artsenvisite, een doplerecho gemaakt, vitale functies gemeten en vooral veel geobserveerd en veel vragen gesteld. De staf toont veel interesse tav hoe de zorg in NL is. En ze vinden het erg leuk (en hilarisch) om mij Tagalog/Visaya (de lokale talen) te leren. :D

Na de lunch zijn we samen met Duds en Helen naar de Rehab gegaan. Daar zitten lokals met diverse verslavingen vast (metamfetamine, lijm, alcohol, wiet, e.d.). We kregen daar een rondleiding van een opgenomen jongen, J. Hij studeerde voorheen verpleegkunde, en raakte verslaafd aan metamfetamine. Dat was een heftig verhaal om te horen! De jongens/mannen en meiden/vrouwen zijn (natuurlijk) van elkaar gescheiden en er heerst een zeer streng regime, met een strak dagschema, regels en straffen. Bv. Moeten de bedden volgens een vaste methode worden opgemaakt om half 5 sochtends. De straf op diefstal is 9 dagen lang van 8AM tot 8PM met het gezicht naar de muur zitten. En bij agressie wordt de desbetreffende client in een isoleercel gezet (die op een echte cel lijkt). Best heftige sancties maar ik geloof wel dat structuur en discipline kan helpen. Daarnaast leren ze daar ook allerlei basisvaardigheden, zoals wassen en koken. Kortom, interessant en indrukwekkend om te zien en horen! We zullen daar ook gaan werken, ik ben benieuwd hoe dat zal zijn!

’s Avonds waren we door Helen uitgenodigd om bij haar thuis de verjaardag van haar zoon te komen vieren, hartstikke leuk! We zongen “lang zal ze leven” voor hem en genoten van een heerlijke maaltijd. Daarnaast zijn we over onze NLse zangschaamte heen, want we hebben volluid karaoke gedaan. Dat was leuk (en behoorlijk vals haha). We zijn wel op tijd naar huis gegaan want we waren behoorlijk moe.

Dinsdag 8 april
Vanochtend mochten we uitslapen, want we gingen pas om 9 uur naar the healthcare centres. We kwamen aan bij Sto. Nino; een heel klein gebouwtje waar healthchecks, TB programma’s en vaccinaties worden gedaan. Dit is vanuit de overheid gefinancierd. Wij zullen standaard 1 dag per week (woensdag) gaan helpen in de twee healthcentres in deze provincie. Dat lijkt me erg leuk en leerzaam!

’s Middags zijn we naar de enorme shopping mall in Davao gegaan om onder andere handdoeken, waterschoenen en portable wifi te regelen. Dat laatste duurde zelfs voor Filipijnse begrippen heel lang, aldus Helen. Maar het is geregeld, dus we hebben inmiddels in ons huisje ook wifi. Daarna lekker geluncht met Helen en Duds. ’s Avonds lekker op tijd gaan slapen, want morgen begint de eerste echte vroege dienst!

Woensdag 9 april
Goedemorgen zonder zorgen!
Vanochtend om kwart voor 6 opgestaan, heerlijk koud gedoucht (dat leer je hier echt waarderen!) en me klaargemaakt voor de allereerste werkdag. Op de afdeling werd ik hartelijk ontvangen door Sugar, Shy en Caro. Vanochtend de overdracht bijgewoond en dat gaat verrassend gestructureerd! Daarna met Caro de vitale functies vd patienten gemeten. Hier verdelen ze de taken ipv de patienten/kamers. Ik heb de vitale functies 3x bij alle patienten gedaan, dus inmiddels kan ik goed handmatig de bloeddruk meten, ipv met een elektronische haha!
Daarnaast reageren de patienten en diens familie super leuk op mijn aanwezigheid; ze proberen in het gebrekkig engels en met handen en voeten contact te maken. En hoewel er veel ernstig zieke patienten liggen wordt er veel gelachen, vooral om mij haha! :P

Caro nam me steeds letterlijk aan de hand overal mee naar toe, haha (ze zijn hier een stuk meer van het lichamelijk contact dan in NL, maar niet vervelend hoor!). Na de lunch infusen verwisseld en urine samples afgenomen. Ook heb ik de beroemde/beruchte Dr. Tan ontmoet. Wat een grappige man is dat! Hij leerde me vanalles over de medicatie en toen ik het net dacht te begrijpen en ik leek te slagen voor zijn test wist ik niet waar de afkorting YAB voor stond… You are beautiful XD Eerdere studenten hadden me al gewaarschuwd voor dat soort foute opmerkingen. Maar ik kan er wel om lachen. En daarnaast weet hij ontzettend veel over de patienten en bijbehorende ziektebeelden. Dus ik vond het leerzaam om met hem patienten te onderzoeken!

’s Middags overleed er een patient op de afdeling aan een ernstige longontsteking en ik heb toen samen met Caro de post mortum care gedaan, dat was heel bijzonder! Bij overlijden uiten de filipinos wel emoties, terwijl bij ziekte/hevige pijn ze geen spier vertrekken. Echter doen de verpleegkundigen hier niet aan psychosociale ondersteuning, dat is echt een familietaak. Ook viel me vandaag op dat er amper met handschoenen gewerkt wordt en dat naalden hergebruikt worden. Later daarover meer.
Kortom, een leerzame en leuke dag! (maar ik moet nog wel meer filipijns gaan leren hoor, jeetje wat praten zij snel hier!). Op tijd gaan slapen, want ik ben en blijf een ochtendmens ;)

Donderdag 9 april
Vanochtend heb ik me samen met Sugar verdiept in de medicatie. Bij het uitzetten van de ochtendmedicatie gebruiken ze een kleurencodering. Anders dan in Nl, maar ook overzichtelijk en duidelijk. Er lopen wel overal mieren…

Verder de structuur van de ochtend ronde geleerd en me verdiept in de ontslagprocedure. Er wordt ook veel aan patientenvoorlichting gedaan bij ontslag J. Het was rustig op de afdeling, dus dit leek mij een goed moment om de polsen hoe het zit met zorgbeleid hier; de protocollen. Sugar probeerde het lachend weg te wuiven, maar zoals julllie weten laat ik dat niet zomaar gebeuren haha! Dus uiteindelijk kreeg ik hele mappen met protocollen in te zien. Heel gestructureerd, verantwoord en grotendeels volgens internationale richtlijnen. Zoals de protocollen tav handhygiene, injecteren, katheteriseren, infusie en medicatieverstrekking. Ze hebben zelfs een protocol voor hoe de vloer gedweild moet worden XD. Een groot verschil tussen protocol en praktijkobservatie is dat er vrijwel nooit handschoenen worden gedragen, ook niet bij bloed en andere lichaamsvloeistoffen. Daarnaast worden naalden meerdere malen gebruikt. Bv. Voor het optrekken en injecteren en dan ook nog voor de dosis later op de dag hetzelfde verhaal. En toen er een iv geplaatst werd, werd die naald meerdere malen gebruikt toen er 4x mis geprikt werd. Dat is een groot verschil tav NL. Ook contactisolatie is hier van een heel andere orde dan in NL.

Wat ik hier beter vind is de betrokkenheid van de familie. De familie wast de patient, ondersteunt bij toiletgng en eten, naast psychosciale ondersteuning. Per patient mag er dan ook een familielid 24uur per dag aanwezig zijn en overige familieleden heel de dag, overdag. Daardoor is het drukker op de kamers maar de werkdruk voor de verpleegkundigen is lager. En daarnaast geloof ik dat het bijdraagt aan het herstel van de patient. Daar kunnen wij Nederlanders met onze verzorgingstehuizen/gedoe omtrent mantelzorg heel wat van leren! J

Dit alles bespraken we tijdens de wekelijkse reflectie met Helen Grace. Tijdens dit gesprek legde zij uit dat het hergebruiken van naalden vaak gedaan wordt om de kosten voor de patient te beperken. PhilHealth (de enige filipijnse zorgverzekeraar) verzekert per gezinshoofd= vader, de financieel afhankelijke vrouw en 4-8 kinderen zijn gratis mee verzekerd. Voor 200peso per maand; 4 euro. Per ziektebeeld hanteert PhilHealth een kostencategorie, bv. Voor pneumonie mogen patienten max. 3 dagen opgenomen zijn. Echter worden medicijnen en materialen niet betaald door de verzekering. Wanneer een patient niet verzekerd is en/of de zorg niet kan betalen moeten ze waardevolle spullen achterlaten (sieraden, scooter etc.). Anders wordt er gekozen om geen behandeling/medicatie te geven, ookal betekent dat dat de patient overlijdt. Dat is heftig om te ervaren.

Kortom, een indrukwekkende eerste werkweek! Heel veel gezien en nu ook al heel veel geleerd! Ik ben benieuwd wat de komende weken zullen brengen! :)

Liefs,

Charlotte

PS: Vrijdagavond dachten we dat we onze suprisewelcomesparty zouden hebben, dus de meiden zijn na het zwemmen gelijk aan de slag gegaan met hun krul/stijltangen, fohns, makeup, sieraden en jurkjes XD En wat bleek; er was helemaal geen welkomsfeestje voor ons, we konden zelfs geen drankjes meer krijgen bij de keuken van het ziekenhuis. Stonden we daar, totally overdressed :P Dus weer een lesje geleerd; niet denken dat je een supriseparty krijgt, want het heet niet voor niets SURPRISEparty haha!

PPS: We doen boodschappen met de tricycle, en die zijn hier net als de jeepneys (soort tot bus omgebouwde vrachtwagens) helemaal opgepimpt met felle kleuren verf en speakers met harde muziek. Echt heel leuke vervoersmiddelen :)

PPPS: We zijn allemaal al aan de diarree, maar voelen ons gelukkig helemaal niet ziek! Het is alleen een beetje onhandig om steeds boven de wc te hangen. Een voordeel: daar krijgen we wel gespierde benen van haha :P

Eerste teken van leven vanaf de Filipijnen!

Lieve vrienden en familie,

Bij deze mijn allereerste blog vanaf de Filipijnen! :D
Na een lange vlucht via Singapore, kwamen we aan in Davao, op het Filipijnse eiland Mindanao. We werden opgehaald door Dr. Robillo en Madam Helen, van het ziekenhuis. Onderweg naar ons huisje genoten we al van het uitzicht op de palmbomen, krottenhuisjes en de Filipijnse (mooie maar kleine :P ) mensen.Het huisje is basic maar prima (en grotendeels kakkerlakvrij haha), en nadat we de kamerverdeling te hebben gemaakt gingen we vroeg naar bed.

Vrijdag 4 april
Na voor mij een prima nacht (de anderen hadden ruzie met de lawaaierige airco, harde bedden e.d.) opgestaan en bij het ziekenhuis ontbeten. We hadden om 10 uur met Helen afgesproken om onze plannen voor het weekend te bespreken. We besloten om naar het tropische eilandje Samal te gaan. Maar vrijdag overdag gingen we eerst naar het zwembad twee km verderop. De waterleidingen van ons huisje bleken namelijk kapot, en dus hadden we sinds ons vertrek vanuit NL niet meer gedoucht. En zeker met het tropische klimaat hier en het veelvuldig insmeren met DEET tegen de muggen, kan ik jullie verzekeren dat we niet heel erg lekker roken XD.

Het zwembad lag midden in een orchideeen tuin en de bezoekers waren voornamelijk lokals, die hun ogen uitkeken toen ze onze blanke huidjes zagen! We genoten van het zwemmen en het relaxen.

Aan het eind van de dag werden we door Duds, de driver van het ziekenhuis die ons overal naartoe brengt, opgehaald en naar Davao gebracht. Daar vandaan namen we (met de jeep) de ferry naar Samal. Duds bracht ons naar Sunset Beach. Daar kregen we, na wat onderhandelen een 3 persoonskamer met 3 extra bedden. (Jullie kunnen je wel voorstellen wat voor zooi e wat voor een kippenhokhet werd; het leek net een logeerpartijtje). We hadden inmiddels behoorlijke honger en kregen heerlijk eten bij een restaurantje aan het water. We zagen een geweldige vuurdansshow!!
Daar ontmoeten we Jenny, de eigenaresse van het resort. Dit resort is trouwens niet alleen maar voor rijke blanken, wij waren zelfs de enige met ruim 150 lokals. Toen we langs hen liepen werden we als wereldsterren gezien; meiden begonnen te gillen en wilden met ons op de foto. Een bizarre gewaarwording die we later nog veel vaker zouden meemaken!

's Avonds zijn we gaan dansen bij een strandtentje en dat was ontzettend leuk! Heerlijk gedanst en ontzettend veel gelachen met de lokals. Zeker een klein meisje danste ons er allemaal uit. Zie foto's op facebook! Ook interessante gesprekken gehad met locals :)
Toen voldaan in slaap gevallen :)

Zaterdag 5 april
Vanochtend lekker op ons gemakje ontbeten en gezellig zitten kletsen met Jenny. Wat een inspirerende vrouw is dat! Zij runt dus dit resort, dat gebouwd is door lokals en heeft haar eigen bedrijf in Davao om een stabiel inkomen te hebben. Daarnaast steunt ze ontzettend veel goede lokale projecten (waaronder een project voor seksueel misbruikte meisjes, daar mogen we ook vrijwilligerswerk gaan doen!). Ze nodigde ons uit om samen mee naar de markt te gaan en vervolgens naar haar huis. Daarnaast vertelde ze dat ze voor ons een persoonlijke bewaker had geregeld om op ons te passen, haha! Super lief en behulpzaam!

We hebben genoten van het strand en het mooie weer, we zijn al behoorlijk verkleurd! Alleen was het laagtij, waardoor we een stuk door de drap moesten lopen en amper konden zwemmen. Daarbij waren er zee-egels en zeeslangen, wat voor veel gegil bij de meiden zorgde! XD

Ook ontmoetten we Josef, een lokaal jochie die is opgenomen door Jenny, omdat hij op straat leefde. Hij heeft Fatihas duikbrilletje gestolen en moest 's avonds van Jenny sorry komen zeggen. Hij leek zich erg te schamen, maar later dit weekend trok dat helemaal bij en hebben we veel lol met hem gehad hoor :).
Jenny stelde ons ook voor aan Karen, een lerares op het eilandje. We willen graag op dat schooltje een medical check-up gaan houden en schoolspullen doneren. Want hoewel basis en middelbare school gratis zijn hier, moeten de ouders wel schoolspullen betalen. Veel kinderen werken daarom op straat om de gezinnen van genoeg eten en dus materialen te kunnen voorzien.

Na een heerlijke siesta zijn we 's avonds weer lekker uit eten geweest, waar we ook de man en schoonbroer van Jenny ontmoeten. Ook zij konden ons helpen met advies over volgende weekendtrips. Naast het feit dat ze ons behandelen als prinsessen!
's Avonds nog lekker gaan dansen met Jenny, Josef en Karen, maar we waren behoorlijk moe dus dit keer wel "vroeg" gaan slapen. XD Echter houden de Filipinos erg van karaoke en ze gingen tot sochtends vroeg door met het valse gekrijs :P

Zondag 6 april
What a day, what a day! Vandaag zijn we na een heerlijk ontbijt (bruin brood en watermeloen) met John (de jetski man en tevens de enige filipino met krullen) per bananenboot naar Vanishing Island gegaan. Een eilandje dat verdwijnt bij vloed. Wat onbeschrijfelijk mooi is het daar!!!!! We hebben ook nog met John op de jetski gecrossed, dat was echt kicken joh! :D

's Middags wilden Fatiha, Maartje en Terra nog naar de watervallen, maar Rafke, Lize en ik wilden liever op het strand blijven. Dus hebben de groep gesplitst. Wij gingen naar het huis van Jenny waar we wederom in de watten gelegd door Ed, de schoonbroer van Jenny. Heerlijk om even te relaxen en te schrijven over alle eerste indrukken hier. :)

We namen afscheid van jenny, Karen, Ed en Josef en beloofden terug te komen naar Sunset Beach! We werden door Duds opgehaald en hebben lekker pizza Hawaii (hoe kan het ook anders :P ) gegeten. Toen we terug in ons huisje waren, vielen we voldaan in slaap! Wat een super begin van een indrukwekkende reis!!

Heel veel liefs van een gelukkig meiske

PS: De volgende blog zal over het werken in het ziekenhuis gaan ;)
PPS: Foto;s zijn te zien op facebook, de blog is namelijk erg traag met foto's uploaden. En het internet in het ziekenhuis is al niet super snel :P

Afscheidsfeestje en de allerlaatste voorbereidingen!

Lieve allemaal,

Na maanden, weken en inmiddels dagen aftellen is het bijna zover! Morgen vertrek ik naar het hotel bij Schiphol, om woensdagochtend eindelijk echt te kunnen vertrekken naar de Filipijnen!

Vaccinaties gehad, visum geregeld, laatste inkopen gedaan en zoveel mogelijk spullen in mijn backpack gedaan. (je hebt toch best veel nodig voor 4 maanden) Dat alles was een uitdaging opzich, van het Filipijnse visumbureau in Den Haag zoeken tot mijn backpack goed inpakken zodat alles erin past, haha!

Gisteren was mijn afscheidsfeestje en dat was heel erg gezellig! Allemaal lieve vrienden en familie bij elkaar, wat een rijkdom! En daarbij hadden we ontzettend geluk met het weer; 22 graden en zon, en dat voor maart! Dus we hebben heerlijk buiten kunnen BBQen en vooral veel gelachen!

Vandaag nog even lekker op mijn gemakje de allerlaatste dingetjes checken en vooral nog even genieten van de luxe en het gemak van Nederland
(waaronder een bruine boterham met pindakaas )

Mijn volgende bericht zal vanaf de Filipijnen zijn!
Liefs,

Charlotte

PS: Laat gerust berichtjes achter, onderaan de blogs.
PPS: Het is 6 uur later op de Filipijnen dan in NL, dus mocht er iemand op een gegeven moment met mij willen skypen, mail me dan even ;)

Oeps I did it again...

Lieve familie, vrienden en overige bloglezers,

Zoals de meeste van jullie inmiddels wel van mij gewend zijn, heb ik weer wilde reisplannen in mijn hoofd gehaald... Dit keer ga ik naar de Filippijnen!

De Filippijnen staan al heel lang op mijn "To-travel-list" en nu kreeg ik vanuit mijn opleiding (HBO-Verpleegkunde) de mogelijkheid om een tijdje (3 maanden) in het buitenland stage te gaan lopen. Daar heb ik natuurlijk geen moment over getwijfeld. En het eerste wat ik dacht toen ik alle verschrikkelijke beelden zag van de ravage die tyfoon Hayan heeft aangericht was: Daar wil ik heen! Daar hebben ze écht hulp nodig!!

Tijdens het sollicitatiegesprek zei de minor coordinator dan ook het volgende:
"Waarom hebben we dit gesprek eigenlijk? Of ik je toelaat tot de minor of niet, jij gaat toch wel!". Haha ja daar had hij gelijk in. Maar ik ben gewoon aangenomen, dus ik krijg er nog studiepunten voor ook!

Ik kan helaas niet direct gaan, moet eerst mijn stageperiode in Nederland nog afronden. Ik moet immers toch ook mijn diploma halen... Dus nog even door bikkelen, dan de reis voorbereiden middels lessen over global health en interculturele verschillen en dan kan ik eind maart/begin april echt vertrekken!

Er gaan trouwens drie andere studenten tegelijkertijd die kant op, dus ik ga ditkeer niet alleen. Een van hen is Lize, een vriendin van mij dus we zullen daar vast veel steun en gezelligheid van elkaar hebben. De andere 2 ken ik nog niet.

Middels deze blog zal ik jullie op de hoogte houden van al mijn reiservaringen en ervaringen tijdens het werken in een lokaal Filippijns ziekenhuisje. Mezelf kennende zal het weer een groot avontuur worden, met hilarische en bijzondere momenten!

Plaats gerust weer berichtjes/reacties onder aan mijn verhalen :)

Liefs,

Charlotte

Back home!

Wat een reis en wat een ervaringen!

Terugkijkend op deze reis ben ik verdrietig dat het is afgelopen, maar ben ik ook heel dankbaar voor de vele geweldie ervaringen en de lieve gezellige reizigers die ik heb leren kennen!

Allereerst heb ik op de talenschool een supertijd gehad. Goede Spaanse les en veel gelachen met de lerares en met mijn klasgenoot Shane. Naast de lessen veel leuke activiteiten met de groep huidige studenten gedaan: Wally, Salsa, kooklessen, uitgaan, paardrijden, klimmen&abseilen, paragliding, naar de bios en samen uiteten! In die tijd verbleef ik bovendien bij een super warm en hartelijk gastgezin :)

Vervolgens het vrijwilligerswerk in hospital San Juan de Dios. Dat was zwaar maar zeer bijzonder werk met de kids. Geweldig om te zien met hoeveel liefde er voor deze kinderen gezorgd wordt. En ik vond het heel bijzonder hoe ik in een korte tijd zo hecht met de kindjes ben geworden. Het ging door merg en been toen een van de kindjes me 'mamma' noemde, maar dat toont ook aan dat ik iets voor ze heb kunnen betekenen :)

Vervolgens rondreizen. Salar Uyuni en de prachtige lagunas. In een zouthotel met -20 geslapen na een prachtige sunset en een schitterende sterrenhemel. Wat een enorme diversiteit aan overweldigende landschappen! De ene nóg mooier dan de andere.

Toen naar Chili, San Pedro de Atacama, geweldig wilden westen dorpje! Paardgereden door een oase, woestijn en in een canyon met een heuse cowboy. Gemountainbiked door maanlandschap. En daarna via de PanAmericana naar de Chileense kust gereisd. Enorme hoogteverschillen en verandering tussen 'there's just completely nothing!' en de drukke, vervuilde steden met sloppenwijken.

Toen naar Peru. Het land van de Inca's, indrukwekkende ruïnes, jungle en prachtige legendes. Heerlijke tijd in Cuscu gehad. Geweldige Machu Picchu tour naar de bekende, eeuwenoude Incastad bovenop een berg midden in de jungle.

Daarna naar Lago Titicaca, schitterend. Bijzonder om te zien ze leven op las Islas de Uros. Volledig met de natuur en in solidariteit. Heerlijke tijd gehad in Copacabana en vervolgens teruggevlogen vanaf La Paz.

En dan ben je ineens weer in Nederland. Bijna 4000m hoogteverschil, 6 uur tijdsverschil, 30 graden verschil en ineens weer in het Nederlands praten en denken. Kortom, een behoorlijke cultuurshock!! Wat een gehaast en tegelijkertijd vind ik het saai omdat alles gaat zoals het hoort te gaan en er weinig onverwachte dingen gebeuren in vergelijking tot mijn reis. En ik verbaas me erover waar de Nederlanders zich druk om maken (het weer, de overvolle treinen om maar iets te noemen). Daarbij was ik ook nog eens ziek geworden op de terugweg, Boliviaanse Griep ofzo, dus heb ik toch nog een extra souvenir meegenomen haha! Maarja, nu ben ik thuis :) En het normale leven gaat weer beginnen als ik volgende week weer aan ga studeren. Maar ik ben alweer bezig met nieuwe plannen voor een reis met vrijwilligerswerk! (Hoe kan het ook anders?!?!)

De warmte&hartelijkheid zal me zeker bij blijven. Evenals het leven in de essentie met de basiselementen. En in balans tussen geven en nemen in de relatie met de natuur en met anderen. Bovendien heb ik deze reis echt geleerd om los te laten. Ben ik regelmatig hard met mezelf geconfronteerd en het was echt niet altijd even makkelijk. Maar juist daardoor heb ik meer rust in mezelf gevonden, heb ik geleerd echt te genieten in het moment en heb ik meer waardering voor het leven gekregen, in al haar facetten!

Kortom, een ontdekkingsreis naar de andere kant van de wereld maar vooral naar mezelf. Een reis met geweldige ervaringen en vele, bijzondere momenten. Ik laat weer een stukje van mijn hart achter en zal vaak met een traan maar vooral met een grote lach terugdenken aan deze reis!

Hasta pronto!